نه به دو هفته قبل که میشد با یک پیرهن تابستونی توی خونه جولان داد؛ نه به این هفته که از پنجشنبه هفته قبل و در عرض دو ساعت هوا یخ زد و من چند شبی هست شب ها تا صبح یخ میزنم چون با گرم شدن هوا ملحفه یورگان رو شستم دوختم و جمعش کردم و الان با اینکه دوختن ملحفه سخت نیست؛ دلم نمی خواد این پروسه رو تکرار کنم و دوست دارم با خودم فکر کنم از خونه تکونی؛ تمیز شدن یورگان حذف شده. نیست که خیلی خونه تکونی میکنم؟! :))

البته دوست دارم بتونم و انجامش بدم اما نه در حد خودکشون

راستش من مادر و خواهر همسر و جاری رو درک نمی کنم اینقدر که می شورن و می سابن. تمیزی خوبه اما نه به قیمت از دست دادن سلامتی جسممون. جاری دو سال قبل موقع تزئین شله زرد نذری مادر همسر بهم میگفت: "ما یک جور مرض داریم. برای خودمون وقت نمیزاریم. دائم در حال تمیز کردنیم تو مثل ما نباش" و حقیقت اینه که من نه توان جسمی اش رو دارم در اون حد کار کنم. نه اعتقادی به اون همه کار کردن دارم. شما فکر کن ما تقریبا هر شب با مادرهمسر صحبت میکنیم. هر شب میگه تازه الان نشستم.این برنامه کل سال هستش حالا موقع خونه تکونی اگر پدر همسر نمیامد و تا الاهه شب کار می کرد. این در حالیه که دو سال قبل مچ هاشو به خاطر درد زیاد عمل کرده و کمر درد، پادرد و دست درد زیادی داره و حالا سردردی که عید 95 شروع شده رو هم بهش اضافه کنید. پارسال قسم خورده بودم که بعد از عید تو یکی از کلینیک های درد تهران نوبت بگیرم و ببرمشون ببینیم مشکل از کجاست البته به زور. اما پاندمی شروع شد و دست و پامون رو بست.

بالاخره هفته قبل بعد از یک سال رفتم آرایشگاه. خیلی دوست داشتم موهام رو رنگ کنم اما  اوضاع موهام خوب نیست و بهتر بود مواد شیمیایی بهش نزنم. به آزی گفتم میخوام موهام رو مرتب کنم و بخش کِرم موهام رو کلا بچینم. آزی یک کم موهامو بررسی کرد و گفت موهات که مرتبِ :) بخش کرمش هم نه مو خوره داره نه خرابه. قسمت جالب ماجرا این بود که من موهام رو خودم کات کرده بودم :))) و آزی به عنوان آرایشگر درستی کارم رو تایید کرد. در هر صورت مجبور بودم موهام رو کوتاه کنم چون یک دسته از موهام به خاطر شامپوهای ضد شوره درست از شروع دکلره ها کات شده بود و برای هماهنگی باید موهام خورد میشد. دوست داشتم کمی یک دست تر باشه اما نمیدونم چرا هیچوقت نتونستم با کات کردن موها ارتباط برقرار کنم. ماهک جانِ طفلکی رو به خواست خودش برده بودم. البته دلم میخواست اگر لازمه آزی موهاشو کمی نوک گیری کنه. اما آزی گفت موهاش خوبه دست نزنیم. آزی عاشق موی بلنده و طلایی های ماهک تقریبا به خطر کمرش رسیده.

از اونجایی که از آرایشگاه رفتن خوشم نمیاد و چون با آزی دوستم و میدونم چقدر تمیز و حساسِ، ترجیح دادم از ناخن کار خودش نوبت بگیرم. بالاخره ژلیش کردم اما کارش رو تمیز انجام نداد. البته میگفت خیلی تکون خوردی و خجالت کشیده بود بگه تکون نخورم. با این حال با وجود ماهک اینقدر سختم میاد جای دیگه برم که ترجیح میدم پندار کارمو رو انجام بده. امیدوارم واقعا به خاطر تکون خوردنام موقع صحبت با آزی کارش رو تمیز انجام نداده باشه. از اینا گذشتههمون روزی که کوفته پختم متوجه شدم لپ پر شده. آزی گفت مشکلی نیست بیا درستش میکنه اما چون باید با همسر هماهنگ بشم که بتونه ماهک رو نگه داره هنوز نشده برم. تازه امروز دیدم یکی از ناخنام از ته ته داره میشکنه :((( امیدوارم

ماهک منتظره برم باهاش بازی کنم و منی که کلی صبر کرده بودم که حرفام رو بنویسم جز مسائل روزمره چیزی به ذهنم نیومد.

بعد از ظهرها وحشتناک خوابالود میشم و وقتی هم میخوابم بیدار شدنی کسل ام. سرم رو با گوشی گرم کردم که نخوابم

من: کلی تلاش کردم که نخوابم

همسر: آفرین. ماهک تو هم تلاش کردی؟

ماهک: نه من نشسته بودم. کاری نمی کردم! مامان هم نشسته بود

:)))))

همسر: بریم پرتقال هامون رو بگیریم؟

من: می بری پلاسکو؟

همسر: نه. یه وقت دیگه

ماهک: (با تحکم) آخه مامان ظرف لازم داره ه ه ه  

همسر: خوب بعدن بخره

ماهک: منم میخوام برای بّرارّکی (اسم عروسکش بهارک هست) کالسکه بخرم

من: اونوقت باید بری اسباب فروشی نه پلاسکو  (به اسباب بازی فروشی میگه اسباب فروشی) 

ماهک: حامی می بری اسباب فروشی؟

من: پس من چی که میخواستم برم پلاسکو؟

ماهک: هر موقع کرونا تموم شد حامی میبره

همسر: آفرین من اصلا به ذهنم نرسیده بود

من:

ماشین افتاده تو دست انداز.

ماهک: ببین حامی، ماشین که خراب میشه هی می پره بالا. باید ببری دسته اش رو دست کنی که نپره بالا

من و همسر داریم حرف میزنیم. رسیدیم به اون مرحله ای که یک کم حرفامون همزمان میشه. ماهک با صدای بلند میگه نباید حرفاتون رو گاتی کنید. باید نوبتی حرف بزنید :)))

هفته قبل معنی کلمه "مشکل" رو نه از من خودش یاد گرفته بود. همسر از راه رسیده میگه گوشی تو بده ببینم مشکل اش چیه. :))

بعد تلفن بازی میکنه.. تلفنش مثلا زنگ میخوره جواب میده که فردا میام مشکلت رو ببینم

موهای همسر رو شونه میزنه و میگه :"موهاتو نمیشه بافید. کچلی" چند دقیقه بعد میگه من مثل "پرنده هام" اما تو مثل باختی ها هستی (منظورش برنده بوده)

تو آرایشگاه متوجه معنی کلمه حداقل شده بود. رفتیم حمام میگه حداگل بده خودم بشورم :)))

غ ز ل واره:

+شماهایی که توی ژلیش تجربه دارید بهم میگید چطور باید ازش مراقبت کنم؟ 

+قدیما یکی از حرف زدن های بچه اش میگفت و ذوق میکرد می گفتم چرا؟ حالا خوب میفهمم حس این که بعضی از کلمه ها رو برای اولین بار از زبون بچه ات بشنوی اونم با کاربرد کاملا درست عالیه

دو سال و شش ماه

چند روزه گاه و بی گاه همسر ترانه "دختری دارم شاه نداره"  رو پلی میکنه. یکی دوباری هم ماهک اعتراض کرد که "اینو می می خوام". 

ماشین بازی

-: مامان بریم تَتِت بازی کنیم؟

-: باشه

-: بشین کمردَم تو ببند.

پتو رو به شیوه خودش میندازم دور شکمم یعنی کمربند بستم. دختر (عروسک دختر سری لگوهاش که عاشقشونه) رو میده به من و

-: "این ناننگی (فرمون) تو. پسر هم ناننگی من

چکم می کنه و میگه

-: کَمَندتو ببستی؟

مثلا نشستیم تو ماشین و راه میفتیم. روتخت کمی بالا پایین میریم که یعنی ماشین تکون میخوره. از معدود زمانهاییه که کلی مار دارم اما با دل امن حواسم رو دادم به ماهک؛ به لطف حرفهای عصر شارمین.

سر راه پیاده میشه و میره خوراکی بخره. پوپت لاک پشت که نقشهای زیادی بازی میکنه، اینجا خوراکیه.

همین لاکپشت زمان بپر بپر و خوندن four little monkey jumping on the bed نقش الو رو بازی میکنه :))

ساعت از یک گذشته. تمرینی که قرار بود انجام بدم، انجام دادم اما نه درست تونستم مطالعه کنم نه کارهام انجام شده. در عوض همه اینها با ماهک بازی کردم و آخر شبی  اولین دو  کتاب نسبتا طولانی "شنل قرمزی" و "لاکی قهرمان" رو خوندم و باورم نمیشه که با دقت تمام گوش کرد. از بس کتابها رو پاره کرد یا گفت نخون.

با این حال به خاطر جبران زمان از دست رفته بیدار موندم که مطالعه کنم اما خواب قدرتش بیشتره

چند ماهه هر روز یک تصمیمی برای اینجا میگیرم. یک روزی دوست داشتم مخاطبهای زیادی داشته باشم اما دیگه دلم فضایی خصوصی تر میخواد واسه نوشتن.  دلم میخواد بعضی چیزها را راحت بنویسم. از کارهایی که انجام میدم. از فکرای نابودگری که گاهی منو تا مرز جنون میبره. از تلخی های خودم با خودم. از شادیهایی که داریم و اگر کرونا نبود تبدیل میشدن به هیجان انگیزترین اتفاق زندگی من و همسر بعد از تولد ماهک. از اختلاف فکری گاه و بی گاهمون. از این که داره هولم میده وسط یک میدون بزرگ و میگه حمایتت میکنم. از اینکه ... از هر چیزی بدون اینکه حس کنم دارن قضاوتم میکنند.  تهش هم میگم بمون همینجا و بزار همه آرشیوها یک جا باشه

ماه بی تکرار من

صدای آرام نفس هایش نشان از رفتن به عالم رویا دارد. طلایی موهایش صورتم را قلقلک می دهد و صورتش در دیدرَسم نیست. پاهایش را روی شکمم جا میدهم طوری که  بتوانم تمام تن کوچکش را میان تن و دستانم محصور کنم. درست از بعد از عید پوزیشن خوابش موقع شیر خوردن را عوض کرد. به جای خوابیدن در کنارم؛ من را به عقب هول میداد که روی کمر بخوابم و خودش روی تنم. چه لحظه ها که با هم نداشتیم!!!

دستهایم را دور کمر باریک و ظریفش حلقه می کنم و در سکوت خانه که صدای یخچال و نفس های آرام و عمیق ماه اک سکوتش را می شکند؛ چشمهایم را می بندم و تمام حواسم را بر آغوش کوچکی که منِ گردن شکسته را پناه خودش می داند متمرکز می کنم. خدای من چطور می شود که این همه ... عشق ... در وجودی چنین کوچک هبوط کند و زندگی مرا از این رو به آن رو کند؟  و چطور می شود که ظرفیت این انسان دو پا آنقدر محدود و کم شود که نفهمد چطور کنترل خودش را از دست  می دهد و دردِ تمام بد حالیهای دو هفته اخیر را درست وقتی که کودکش مفتخرانه روی زمین نشسته و با درآوردن حلقه های آستین بادی از دستش؛ کل بادی و پوشک کثیف و شلوارش را درآورده و با خوشحالی می گوید "جیشم! جیشم!" با بلندترین صدایی که می تواند از خودش ساطع کند؛ بر سر طفلکش فریاد بزند.

محکم تر در آغوش می گیرم تن کوچکی را که گرمتر از تن من است و با همه کج خلقی هایم جایی غیر آغوش من خوابش نمی برد. شرمنده و نادم با بلندترین صداهای درونم فریاد میزنم دوستت دارم فرشته روشنی زندگی ام. دلم می خواهد تا آخر دنیا در همین وضعیت بمانیم. او چسبیده در آغوشم خواب باشد و من تا ابد با صدای آرامبخش نفس هایش بیدار.

بالاخره دل می کنم. چقدر به این سکوت و تنهایی نیاز داشتم. اوضاع خانه یا بهتر بگویم وضع آشپزخانه افتضاح است. اما اینقدر به زمانی برای خودم نیاز دارم که اگرچه دلم میخواهد کسی در خانه را بزند؛ اما قطعا در را برای کسی باز نخواهم کرد.  جانماز  و چادر را از ترس از دست دادن لحظه ها رری زمین رها می کنم و ماگ صورتی را با قهوه، کافی میت و یک قاشق شکر پر می کنم. راستش بلد نیستم قهوه درست درمان، درست کنم و ارادت زیادی هم به کافی میت دارم :). چند بیسکوییت قهوه داخل یکی از ظرفهای محبوب لمونژ جای میدهم و مهمانی ویژه ای برای خودم ترتیب می دهم.

هنوز فشار روانی ناشی از نداشتن زمان برای خودم و بلند کردن صدایم بر سر ماه اک را به وضوح در وحودم حس می کنم و برای اولین بار در این دو سال حس می کنم دیگر آرزو نمی کنم یک بار دیگر زندگی را از لحظه به دنیا آمدن ماه اک تجربه کنم. آنقدر که گاهی بچه داری و زمان نداشتن برای خودم و بهم ریختگی های خانه که زمان برای رسیدگی بهشان کافی نبود؛ مرا به مرز جنون می کشاند.

عاشق این سکوتم. سکوتی که درش همه چیز زندگی در جای خودش باشد؛ حالا کمی بهم ریختگی به جایی بر نمی خورد

یاد هفته قبل می افتم همان شبی که موقع خوابیدن کنارم گفت: " مامان!" ... جانم! .... بَگَلم . به سمتش چرخیدم و با دستهای کوچکش من را در آغوشش کشید و بوسه بارانم کرد. درست همان طور که من بوسه بارانش می کنم و تمام صورتش را می بوسم. حتی تک، تک، چشمهایم را بوسید و من لبریز از عشق، هیجان و غرور بودم از محبتی که فقط و فقط مختص من است. آن شب بارها و بارها من را بوسید بدون اینکه من بخواهم و من بارها و بارها در آغوشم فشردمش تا وقتی که بیدار شدم و به خاطر نیاوردم در میان عشق بازیهای مادر و دختری چه زمانی به خواب رفته بودیم.

ماه اک ستاره درخشان زندگی من است. آنقدر درخشان که قلبم از یادآوری اش سریع تر از همیشه می طپد و دلم هوس آغوش کوچکش را میکند.

غ ز ل واره:

+ برای همه آنها که با خواندن نوشته ام قلبشان لبریز شد اما آغوششان  خالی است از صمیم قلب از خدا برایشان دامنی سبز می طلبم

+ فکر کنم بخشی از دلیل آشفتگی هایم همین زمان نداشتن ها برای خودم باشد. خواب ماه اک بهم ریخته و برای خوابیدنش هم بیشتر از یک ساعت زمان باید صرف کنم آنوقت بعد از خوابیدنش رسما ناتوانم از کار کردن و برای خودم زمان گذاشتن چون تمام انرژی ام صرف خواباندنش شده. دوباره شبیه سه ماهه آذر تا بهمن پارسال ظرفیتم کم شده.

+ همسر جان یک حرکت اقتصادی انجام داده که پول مان گیر افتاده. من خوشبینم که اگرچه فعلا در ضرریم اما با سود خوبی خارج خواهیم شد اما همسر سیستم اش به کل بهم ریخته از استرس ناشی از این کار. التماس دعا دارم

+ دوستتون دارم. مرسی که هستید حتی وقتی غر میزنم. شاید کمی بخوابم آرامتر بشم

پیاده روی مادر دختری

چهارشنبه ١٦:٢٠

سلام و درود به بی نظمی 

خدا رحمت کنه اونی که خالق شلختگی بود

خدایش بیامرزاد که چه دل خجسته و شادی داشته چون نگران هیچ نامرتبی نبوده و عمر با عزتش رو فقط زندگی کرده :)))

روز رفتن مهمونها از ده صبح تا ده شب یک سره کار کردم و شستم و تمیز کردم و دو روز بعدش هم به شستن رو مبلیها و کشیدنش؛ و تغییرات دیگه ای در منزل گذشت. البته که تا امروز هر روز من و ماه اک کلاس داشتیم. از وقتی برگشتم مانتو شلوار رو انداختم تو ماشین اما حتی جون و حوصله مایع ریختن داخل ماشین رو نداشتم. با خودم فکر میکردم من چطور اول هفته اون همه کار کردم اما الان حس یک میز پاک کردن هم ندارم؟! سر راه نون خریدم و بعد از بریدن و بسته بندیشون از خستگی و گرسنگی فراموش کردم میز رو تمیز کنم و الان هم که بشدت خوابالودم و پاک کردن میز چیزی جز خیال و رویا نیست و اینگونه است که درود میفرستیم به جامعه شلختگان

در همین افکار بودم که به نظرم اومد به شدت نیاز به دوپینگ دارم. دوتا قرص ب-کمپلکس این مسئولیت رو بر عهده گرفتن و منی که دیشب از شدت تلخ بودن افکاری که نوشتم تا دو شب نمیتونستم بخوابم؛ مستِ خواب، منتظر تاثیر جادویی قرصهام :)))

حالا که روزای آخرِ کلاس "مادر و کودک" رسیده تازه دارم تاثیرش رو بر خودم میبینم. امروز بر خلاف همه روزها (همیشه بعد از چند قدم میگفت "بغلم") وقتی منتظر تاکسی بودیم؛ ماه اک خواست راه بره. من رو کشوند توی پیاده رو و اینقدر هوا خوب بود که به شدت از پیشنهادش استقبال کردم. برخلاف همیشه دستش رو نگرفتم و وقتی دستش رو می کشید که بره مرتب نگران این نبودم که دستش رو یا خودش رو به در و دیوار بزنه. ازم خواست بدون کمک از پله های پیاده رو پایین بیاد و من بدون نگرانی از اینکه بیفته روبروش ایستادم و بهش اجازه دادم. خدا میدونه که از خوشحالی دست میزد و میرقصید که میتونه آزادانه وسط پیاده رو بدوه. یک جاهایی از خوشحالی بلند بلند یه چیزایی میگفت که من به خاطر سر و صدای ماشینها و کوتاه بودن قدش اصلا نمیفهمیدم چی میگه. یک جاهایی از هیجان دستاشو تو هوا تکون میداد و جیغ میزد

چهارشنبه ١٩:٣٠

بعد از دوسال این اولین چهارشنبه ای هست که عذاب وجدان ندارم از اینکه الان خونه خانم همسایه برق میزنه اما خونه ما؟! با هم نامرتبی فقط خودم میدونم که ظاهر و باطن خونه تمیزه فقط کمی بی نظمه. دوپینگ جواب داد. با سرعت قسمتهایی از اتاق ماه که باید تمیز میکردم و در دستشویی و چهارچوبش رو تمیز کردم. شام آماده کردم اما فرصت و توانم به جمع و جور کردن نرسید. با سختی در مقابل گریه زاری بی سابقه ماه اک برای کاپشن؛ ماژیک، تلویزیون خیلی قاطع اما آروم گفتم الان وقت خوابه؛ فردا هرچی خواستی انجام میدم. وقتی دید راهی نیست بغض باقیمونده اش رو فرو داد. منو بوسید و گفت بخوابم. حتی دلش قصه نخواست. کنارش خوابم برده بود که ساعت یک از سردی هوا بیدار شدم. گوشی رو گرفتم دستم و  چندتا از پستای بانوی شلخته رو خوندم. خوشحال میشم که چنین آدمایی با این جسارت و عزت نفس رو پیدا کنم. بهار رو تجسم میکنم و براش لبخند میزنم که معرفیش کرد.  تمیز اما با نامرتبی هایی که تو هر خونه ای خصوصا خونه بچه داری پیش میاد. به خصوص تر اگر خانم خونه تک بعدی نباشه و کنار خانه داری و بچه داری برای دلش هم وقت بزاره و کارهای مورد علاقه اش رو هم انجام بده.

ته ذهنم تکرار می کنم " درود بر شلختگی، درود بر شلختگانِ راهش ؛ مرگ بر نظم و ترتیب؛ مرگ بر ضد ولایت شلختگان" و زیر زیرکی با خودم میخندم از شعاری که ساختم و باهاش خودم هم میخندوم هم دلداری میدم که گاهی از توانت که خارج بشه؛ بی نظمی هم عالمی داره. بین پیجا میرسم به پیج رزیتا. قصه زایمان زودرسش در اثر خطای پزشکی و از دست دادن دخترکش؛ باز هم با خطای پزشکی (البته نه تو ایران) چنان متاثرم کرده و قلبم رو فشرده که وقتی روی تخت میخزم و سنگ شکر گزای رو توی دستم میگیرم تا قشنگ ترین اتفاق روز را مرور کنم؛ با به یادآوردن پیاده روی قشنگمون اشکهام به شدتی جاری میشه که در عرض دو دقیقه اون قسمت از پتو که کنار صورتم گرفتم کلا خیس میشه. تموم لحظه های خوشِ روزمون و زندگیمون رو مرور میکنم و میبارم. و تهش ترس از دست دادنه نمیزاره اشکهام بند بیاد.

کتابی که خیلی دلم میخواست بخونم رو میگیرم دستم و ...

پنجشنبه ٢٠:٣٠

پنجره روبه تراس رو باز کردم و طراوت و خنکی هوا رو نفس می کشم، آسمون یک جوری می بازه انگار میخواد اونچه در چنته داره رو به رخ همه بکشه. انگار میخواد بگه درست چند ماه فقط نور بودم و مهتاب اما الان وقت قدرت نماییِ. انگار کمر همت بسته که هر چی تیرگی و کثیفیه با باریدن هر چه شدیدتر بشوره و صیقل بده. همسر روی تخت خوابیده و از باز شدن پنجره سردش شده. پتو رو میکشه رو خودش. پنجره رو می بندم. چراغ رو خاموش میکنم و میخزم رو تخت و خودمو کنارش زیر پتو جا میدم. ماه اک مشغول دیدن توتی تو هستش. پای همسر میخوره به پام و از شدت خنده روده بر میشم. باتلاش همسر برای درآوردنش؛ تازه متوجه میشم که ماه اک چند دقیقه قبل با چه زحمتی جورابهاش رو توی پنج تا انگشت پام کرده.  یکی اش با تلاش همسر در میاد که ماه اک از راه میرسه. همینطور که نمیتونم خنده ام رو کنترل کنم میگم ماه اک جورابم درومده. این بار باتلاش فقط چهار تا از انگشتام رو میتونه توش جا بده. موقع خارج شدن از اتاق میگه "دست نزنا!! دست بابا نزنا" و من در شرف محو شدن در افقم از سفارش کودکانه اش برای در نیومدن جورابهام. همین که دیده کنار باباش دراز کشیدم کارتون محبوبش رو رها کرده و دویده تو اتاق. همین که باهاش میام بیرون باز میره سراغ کارتون؛ اینقدر که خیالش راحت شده. :))

+ دو روزه اصلا فکر منفی از کسی تو ذهنم نمیاد که بخوام تمرین چله رو برگزار کنم. به قول شارمین خوشا من :)))؟

شماها نظری نداری که چطور دسته جمعی چله رو برگزار کنیم اینجا؟

+ نظرات در دست جواب است:)))