جنس ضعیف

توجه: این پست حاوی مقدار زیادی گله و شکایت هست!!!

 نمی دونم از کجا و کی توی تاریخ زن رو ضعیف و جنس دوم فرض کردند اما به نظرم این پست فطرتانه‌ترین بدعت روزگار است. بدعتی که مغز مردم را چنان شستشو می دهد که دختران شون رو "تو سری خور" و "نامقتدر" تربیت کنند چنان که همیشه بنشینند و منتظر بمانند که دیگران براشون تصمیم بگیرند!!!!

از کی این فکر رواج پیدا کرد که دختر اگر ازدواج نکند بیچاره و سیاه بختِ و اگر ازدواج کنند خوشی عالم از آن اوست؟

عصبانی ام. خیلی. نه فقط از آدمهای این قصه بلکه از این فرهنگ چیپ و تو خالی که چنین نگاه خاری به قشر زن دارد و اینطور وحشیانه احساس، افکار و زندگی یک زن را در بند خود محصور کرده.

از وقتی دست چپ و راستم را  شناختم می دیدم که مامان جون فقط به فکر شوهر دادن دو دختر آخری است. وقتی قرار بود خواستگاری بیاید طبق برنامه درون خانه شان یک بار خاله بزرگتر و یک بار خاله کوچیکه (یکی در میون) در جلسه خواستگاری حاضر می شدند تا اینکه یک بار با برخورد احمقانه یکی از خانم ها که مثلا خواستگار بود و بعد از دیدن خاله کوچیکه از مامان جون خواست دختر دیگر را هم ببیند؛ صبر خاله کوچیکه لبریز شد و دعوا شد. خاله کوچیکه اعتصاب کرد و گفت تا وقتی که خاله بزرگتر ازدواج نکرده در هیچ جلسه خواستگاری حاضر نخواهد شد. روزها گذشت و 19 سال قبل خاله بزرگتر ازدواج کرد. مامان جون سر از پا نمی شناخت و خوشحال بود.  در دوران عقد خاله بزرگتر یکی دو خواستگار با موقعیت شغلی خوب سراغ خاله کوچیکه رو گرفته بودند و مامان جون با فکر اینکه امکان تهیه دو جهیزیه همزمان را ندارد؛ بدون مشورت، خواستگارها را رد کرده بود و اینطوری بود که خاله کوچیکه مامان جون رو از پذیرش خواستگار جدید تحریم کرد و تا دو سال اجازه ورود هیچ خواستگاری به خانه را نداد.

سالها گذشت و هزاران خواستگار جور وا جور آمدند و رفتند و هیچ کدام نبودند آنی که باید و بعد از هر خواستگاری و جواب منفیِ خاله، جنگ اعصابی بود در خانه که نگو. با وجود تمام احترامی که برای مامان‌جون قائل هستم اما مامان‌جون با وجود قلب مهربونش چنان افکار و اعتقادات بی پایه و اساس و پوسیده ‌ای دارند که واقعا هیچ کدامش در کَت من یکی نمی رود. مامان‎‌جون به خاله اعتراض داشت که چرا وَرِ دلِ من چسبیدی و از این خانه دل نمی کَنی. در حقیقت مامان‌جون فقط می خواستند خاله را شوهر بدهند؛ حالا به هر کس که شد. درست  سه سال پیش دوستی، ایمان را به خاله معرفی کرد و گفت: "ایمان در کودکی پدرش را از دست داده و مدتی قبل که تصمیم به ازدواج گرفته خواب پدرش را دیده که گفته عمه یک دختر بسیار خوب می شناسد". اینطور شد که یک پسر قد بلند، خوش هیکل و خوش قیافه شد خواستگار خاله اک. 6 ماه رفت و آمد کردند و هفته ای یک بار کوه می‌رفتند برای شناخت هم. البته که من نفهمیدم خاله چه شناختی پیدا کرده که این آقای خوش تیپ رو با اون عقاید به شدت مردسالارانه اش را انتخاب خوبی برای آینده دیده. دی ماه 97 ازدواج کردند. تنها خرید روزهای عقد یک حلقه قشنگ بود که لذت همان رو هم از دماغش درآوردند و کوفتش کردند. یک دست لباس و مانتو و کفش و کیف. همین تمام خریدشون برای عروس بود و زحمت کشیدند همون طلای شب یلدا رو بدون خجالت سر عقد دوباره هدیه دادند :|. قبل از عقد خاله اک زنگ زد که ایمان گفته آینه شمعدان نخریم و به جایش چیز دیگری بخریم و من گفتم اگر نخری هیچ چیز دیگری هم نمی خری. با این حال خود دانی. نخرید و به جایش هیچ چیز دیگری هم برایش نخرید و هنوز که هنوز هست حتی اگر حرفی نزند می دانم که حسرت آینه و شمعدان به دلش هست.  اغلب روزهای دوران عقد خاله اک خونه مادر شوهرش بود و شهریور 98 رفتند زیر یک سقف اما نه با ایمان؛ بلکه با مادر و برادر ایمان چهار نفری. :| خانه رو خریدند و خاله  با چه ذوقی جهاز خرید و خانه را چید اما روزهای بعد از عروسی ایمان به بهانه اینکه مامانش تنهاست و زحمت زیادی برای دست تنها بزرگ کردن شان کشیده از رفتن به خانه خودشان امتناع کرد. وقتی بعد از یک ماه  فهمیدم چقدر عصبانی بودم. از خاله خواستم محکم روی حرفش بایستد و حرف بزند. از مامان خواستم موضوع رو از طریق دایی پی گیری کند اما .... باباجون!!! همون باباجون قوی روزگار کودکی ام بیش از اون تکیده شده که بخواهد اقتداری به خرج دهد و به نظرم از همان دو سال پیش حسابی با اضطراب مرگ دست به گریبان هست چون همان روزها به خاله اک گفته بود با من کج خلقی نکن من 5 ماه دیگر بیشتر زنده نیستم. باباجون! همون باباجونی که مامان رو بهترین گزینه برای نصیحت و راهنمایی خاله ها می دانست!... همین که مامان حرفی زده بود خیلی محکم به مامان گفته بودند اگر در زندگی خاله کوچیکه اختلالی رخ دهد همه را از چشم اونها می بینند و این شد که همه خفه‌خون گرفتند و خودشون(باباجون و مامانجون) هم به خاله توصیه کردند صبور باشه. اوایل به طرز وحشتناکی حرص میخوردم و از ایمان متنفر بودم چون خاله اک می گفت دارم دیوونه می شم اما توان مقابله با این وضعیت را نداشت. اصلا بلد نبود و نیست. برای ایمان مادرش در درجه اول بود و انگار به جای همسر، همدمی برای مادرش استخدام کرده بود. کم کم دیدم میخ من به سنگ نمی رود و حرف زدن با خاله بی فایدست چون هیچ تلاشی برای بهتر شدن اوضاع نمی کد  و اصلا بلد نیست کاری بکند. فقط بارها تذکر دادم که اگر این وضع رو درست نکنه برای بچه ای که میخواد داشته باشه خیلی بد میشه چون منجر به یک تربیت افتضاح میشه. ناگفته نماند که ایمان هم گفته بود بچه دار بشیم؛ بچه رو میدیم مامانم بزرگ کنه. نه که خاله خودش چُلاقه و نیست تربیت خودش عالی بوده!!!

همه اینها گذشت و خاله اک باردار شد. آقای ایمان که آبان پارسال اومد اینجا و گفت من از خودم 101% مطمئنم که پروتکل ها رو رعایت می کنم برای همین اومدم خونه تون؛ خودش و مامان و برادرش دو هفته قبل کرونا گرفتند و چون خاله علائمی نداشت؛ ایمان، خودش با عقل سلیم خودش تصمیم گرفت برای محافظت از همسر و فرزند تو راهیش؛ خاله اک رو بفرسته خونه مامان جون باباجون. خاله اک به من گفت: "نباید من رو بفرسته خونه مامان اینا چون منم کنارش بودم که مبتلا شده اما حوصله دعوا ندارم". من سکوت کردم و دو هفته قبل رفت خونه باباجون. دو روز بعد گفتند در اتاق ها رو شب باز گذاشتند و خاله سرماخورده و آبریزش بینی داره. بعد هم گفتند باباجون به خاطر گرفتن روزه ها بدنشون ضعیف شده. مریض شدند و رفتند دکتر و سرُم زدند و ناخوش احوالند و همون جمعه هفته قبل هم بعد از بدن دردِ مامانجون؛ دایی برده بودشون دکتر.

هفته قبل که با باباجون حرف زدم اونقدر بی حوصله بودند که باید با منقاش حرف از دهن شون می کشیدی بیرون. همون باباجونی که هر دردی هم تو دلشون بود شوخی و خنده اشون، خصوصا با منِ راه دور ترک نمی شد و نمی ذاشتند اصلا از دردشون باخبر بشم؛ خصوصا بعد از حمله های اضطرابی سال قبل؛ گفتند اطرافیان؛ "مامانجون" درکشون نمی کنند و دلشون میخواد برن یک جایی که هیچ کس نباشه. کاملا شوکه شده بودم از حال و برخورد باباجون. پریشب زنگ زدم مامانجون گفتند حالشون خوبه (مامان جون در مورد سلامتی باباجون  کلا تو فاز انکار بیماری هستند. چه کرونا چه درد و ناراحتی های دیگه). خواب بودند و گفتم خودم بعدن زنگ میزنم. امروز زنگ زدم. باباجون ناخوش تر شده بودند و باز رفته بودند دکتر. گفتند: "حلق و گلوم خشک شده. توی دلم آتیشِ و حالم از هر خوردنی و خودم بهم میخوره" انگار آب داغ ریختند روی سرم. تنم تب کرده بود. باباجونی که می شناختم ازش بعید بود چنین کلامی"حالم از خودم بهم میخوره". بعد از کلی قربون صدقه خداحافظی کردم و هی بغض کردم؛ هی فرو دادم. خواستم سکوت کنم اما نتونستم. زنگ زدم به مامان و گفتم چطور نفهمید که نباید خاله رو بفرسته خونه باباجون. من آدم پشت سر بقیه حرف زدن نیستم اما خیلی خیلی عصبانی بودم. تازه داشتم تلاش میکردم به عنوان شوهر خاله بپذیرمش اما ... همین هفته قبل که فهمید مبتلا شده تو گروه پیام گذاشت: "بیاید بهم قول بدید رفت و آمد نکنیم که خاله کوچیکه سیستم ایمنی اش به خاطر بارداری ضعیفِ" اما به خاطر خودخواهی خودش و به خیال خودش محافظت از زن و بچه اش آتیش رو انداخت تو دامن یک پیرمرد پیرزنی که تن شون دیگه توان زیادی درش باقی نمونده

آخرش زنگ زدم به خواهرک. هنوز خیلی عصبانی ام و احساس میکنم اگر ایمان رو میدیدم یک سیلی محکم خرجش می کردم. چطور یادمون دادند که دخترهامون رو باید تو سری خور و فرمان بردار بار بیاریم؟ چطور یک عمر زدیم تو سرشون و مجبورشون کردیم هر چی ما میگیم بگند چشم؟

چرا خاله اک نباید بتونه گلیم خودش رو توی این زندگی مشترک بکشه بیرون؟! چرا نباید عُرضه داشته باشه شوهرش رو بشونه سر جاش و بره تو خونه خودش بدون مادرشوهر و برادرشوهر زندگی کنه؟؟ چرا برای گریز از داد و قال شوهرش باید تن به خواسته اون بده و جونِ پدر مادرش رو به خطر بندازه؟

خاله کوچیکه مهربون ترین خاله ای هست که توی دنیا سراغ دارم اما چرا نباید اقتدار داشته باشه و محکم جلوی خواسته های زورگویانه و خودخواهانه شوهرش واسته؟ چرا پدر مادرش از ترس پیری و باقی موندن کمی از عمرشون باید ازش بخوان سکوت کنه و زندگی کنه؛ بدون اینکه تلاشی برای رفع مشکل زندگی دخترشون بکنند؟ چرا یک مادر به خاطر خودخواهی خودش باید بچه اش رو پسرش رو طوری بزرگ کنه که عذاب وجدان زحمت هایی رو که مادرش براش کشیده داشته باشه و زندگی یک دختر رو فدای خودخواهی خودش و مادرش کنه؟ مگه غیر از اینه که پدر مادرا برای دل خودشون بچه دار میشن؟ پس چه منتی می مونه که سر بچه هاشون بزارند؟ چرا یک مادر اینقدر باید خودخواه باشه که بزرگتری نکنه و پسر و عروس ش رو نفرسته خونه خودشون؟ اصلا چرا باید بخوایم به هر قیمتی دخترمون رو شوهر بدیم؟ مگه صِرف شوهر کردن؛ خوشبختی بیکران میریزه تو زندگی شون؟ از اون بدتر چرا وقتی یک دختر ازدواج نکرده (مثل خواهرک) به زعم خودمون و به خیال مون با افکار خیرخواهی باید بهش بگیم "ان شالله خوشخت بشی"؟ مگه هر دختری ازدواج نکنه بدبخته؟ مگه نمی شه مجرد بود و خوشبخت بود؟ اصلا با چه جسارتی به خودمون اجازه میدیم در مورد خصوصی ترین مسائل زندگی یک دختر با چنین جملاتی اظهار نظر کنیم؟ همون تویی که میای برای دخترا آرزوی شوهر و ازدواج می کنی؛ خودت از ازدواجت خیلی راضی و خشنودی؟ چقدر شوهرت بهت بها میده؟ چقدر به عنوان یک زن تو زندگیت اقتدار داری و توان اظهار نظرهایی رو داری که بهشون بها داده بشه؟

و هزاران سوال دیگه که از حوصله اینجا خارج هست

این حرفایی که زدم دلیل بر این نیست که من از زندگیم ناراضی ام. دلیل بر این نیست که خودم اقتدار دارم یا ندارم. مشکل من با فرهنگی هست که زن ها رو تو حصار خودش اسیر کرده. از خیلی لذت های اساسی زندگی محصور کرده و دخترها هر کاری میخوان بکنند میگن وقتی رفتی خونه شوهر. یا لاقل اگر الان اینطوری نباشه زمان ما اینطور بود.  فکر کردن به این فرهنگ و مذهبی که ما رو قشر ضعیف جامعه دونسته و ما رو با دنیایی از احساس گناه رشد داده قلبم رو به درد میاره 

+مطلب اونقدر سنگین هست که میدونم نتونستم با این نوشته حق اش رو ادا  کنم. 

+ خواهرک میگه ما دخترا زندان بان داریم و زندان بانمون کسایی هستند که عاشق شون هستیم. که بعد از سی و اندی سال هنوز مراقبند دست از پا خطا نکنیم :|

+ یادم رفت بگم که دایی مامان جون رو که برده دکتر خودش هم مبتلا شده و از شنبه توی خونه خوابیده و امروز هم دکتر بوده