سوالهای بی جواب

"هنوز بدون پاسخ؟"

مسئله هرچه هست، تلاش برای یافتن پاسخ را رها کن.

بگذار برای مدتی حل نشده باقی بماند.

تلاش برای جلو بردن سریع فیلم زندگی و رسیدن به صحنه ی "پاسخ" را متوقف کن.

به صحنه ی فعلی "هنوز بدون پاسخ" اعتماد کن 

به خودِ سوال، فضایی برای تنفس و بارور شدن بده.

در زمینه ی اسرارآمیز "اکنون" ، آرام بگیر.

جف فوستر

 وقتی چشمام رو باز کردم گفتم: "سی و ؟ سال گذشت و من پر از سوال بی جوابم که برای بعضی هاش احساس شرم دارم که چطور نتونستم جواب رو پیدا کنم. خدایا حواست بهم هست؟!" و بعد به خودم میگم: "یعنی سوالم درستِ که دنبال جوابم؟!"  در عین اضطراب شدید (چند سالی هست روز تولدم کج خُلقم. چرا؟ چون فکر میکنم خیلی کارها باید می کردم. قسمت بدِ ماجرا اینه که نمیدونم چه کاری مثلا؟!) میرسم به این جمله جف فوستر و آبی میشه روی آتیش بهم ریختگی های فکری ام. توی آینه دستشویی چشم می دوزم به چشمای دختر توی آینه که یک خط پرنگ خوشحالش کرده. خون دویده زیر پوستش و باز شده رنگ صورت اش. توی چهره اش خبری از اون همه اضطراب بی دلیل وجود نداره. در عوض به یک لبخند شیرین مهمونم میکنه و من با همه مهربونی که در خودم سراغ دارم! با همه همدلی که میتونم باهاش داشته باشم بهش میگم: "تولدت مبارک دخترِ روز خورشید"

غ ز ل واره:

+ خدا کنه زودتر تاثیر منفیِ قطع داروها از بین بره

+ برای خرید دمبل رفته بودم که سایز مورد نظرم رو نداشت. بعد دلم میخواد سبز باشه با یک استپ آبی سبز اما دمبل ها فقط بنفش صورتی مشکی و قرمز اند

+ چقدر منتظر کتاب "جانِ شیفته" ام برای  همخوانی بعدیِ گروه. این ماه درست کتاب نخوندم

+ چهارشنبه گفتم کاش میتونستم گریه کنم اونوقوت چقدر دو روز گذشته با وجود اون حجم اضطراب و اشکِ لبِ مشک که قطعا از تاثیر قطع داروها بود؛ برای اینکه بلد نیستم انرژی های ماه رو تخلیه کنم تا کلاهمون تو هم نره گریه کردم

بعد نوشت:

حدود ده بعد از صبحانه ماه رفتم حمام. حالم از این رو به اون رو شد. قلبم آروم گرفت. ماه بهم تبریک گفت اما اونایی که زنگ زدن واسه تبریک اینقدر از کرونا و کسایی که مبتلا شدن گفتن که به جای خوشحالی از تماس شون میگم کاش تبریک نمیگفتن. بهتر از این بود که منِ تازه آروم گرفته رو لبریز اضطراب کنند.