این گردن درد لعنتی که به سرم کشیده میشه و امروز موقع ناهار با باز کردن دهنم هم دردم بیشتر میشد.
شوپنهاور، یالوم، فارژزیک و نیاز به خواب ....
داشت خوابم میبرد که ماهک بیدار شد و بیدارم کرد ولی خودش جای همسر دوباره خوابید
یا فارژزیک به من نساخته یا شدت درد زیاد بوده که هنوز توی سرم و چشمام حسش می کنم
با این حال از درون خوبم. از این که دارم تلاش می کنم آدم بهتری باشم. از اینکه دارم میخونم تا به خودشناسی برسم. بالاخره میفهمم میخوام چه کنم با این چند دهه زیستی سریع تمام شونده
اتفاق دیروز تلنگر خوبی بود برای محبت خرج نکردن های زیاد از حد. برای مایه نذاشتن های غیرضروری برای آدمایی که اولویت اول زندگیت نیستن و اولویت اولشون نیستی. همونایی که تو ظرف توپ های ریز و درشت نقش شن ریزه ها رو بازی میکنند
وقتی آزاد ٣ بار تماس پشت سر هم من رو به هیچ جاش حساب نکرد و حتی با اینکه آنلاین شده بود و تو اینستا پست گذاشته بود اما پیام من رو تو واتس اپ حتی سین نکرده بود و تا صبح به خودش زحمت یک پیام هم نداد که شاید من کار فوری باهاش داشتم!!! و وقتی پیام داد حتی نپرسید کاری داشتم یا نه؟! فقط یک نتیجه برام داشت. این که برای درومدن از تنهایی تو این غربت من تمام تلاشم رو کردم اما حالا که به قول نسترن هر کس هر جور دوست داره رفتار میکنه بدون رعایت بعضی ملاحظات! بهتره من هم اینقدر خودم رو به خاطر بودن با بقیهة به آب و آتیش نزنم. بهتره بچسبم به زندگیم و پیدا کردن راههایی که کمک کنه نشاط، امید و انگیزه ای رو که دارم تقویت کنه و اجازه ندم دوباره مثل مهرتا آذر همه چیز در درونم تا اون حد آشفته بشه. بهزاد چاووشی راست میگه که تنهایی هیچوقت آدمها رو بهم نزدیک نمی کنه.
بهتره من تنهایی ها و آزاردهنده های درونی ام رو برای خودم نگه دارم و راه محافظت و افزایش شور زندگی رو در خودم پیدا کنم. چند سال تنها بودن به جایی بر نمیخوره. در عوض فرصتی هست برای خیلی از کارهای دیگه. از طرفی چشم که بهم بزنم ماهک بزرگ شده و میشه پایه گشت و گذار تفریحای مادر دختری. پس من را چه باک!!!
حتی حس میکنم نوشتن شون اینجا هم اشتباه بود. احساس میکنم چیزی بیشتر از اونچه نیاز بود رو اینجا مطرح کردم و حس میکنم حریمی که فقط برای خودم بوده رو شکستم. دلم یک شروع تازه میخواد
غ ز ل واره:
اینجا کسی اطلاعی از درد گرفتن رگی در سمت راست پشت گردن که تا سر ادامه داره داره در اختیار من بزاره؟
کامنتها رو زیر و رو میکردم رسیدم به کامنتی به نام نل با آدرس وبلاگش. نل عزیز ببخشید کامنتتون این همه مدت بی جواب مونده. شما همون نلی هستی که قبلا اینجا کامنت میذاشت و میخواست حامی من بشه؟ :)
چقدر خوبه که حتی وقتی جسمت روبراه نیست حال دلت خوب باشه
چقدر خوبه که یک چیزایی رو میفهمی در مورد خودت که در عین تکرار شدن متوجهش نبودی
بعد از اینکه پنجشنبه ساعت٥ صبح در ماشین باز بود و کیسه کثیف آقایی که از سطلهای آشغال بازیافت جمع می کنه خورد به در ماشین و من دچار اضطراب شدیدی شدم و وقتی با دستکش فریزر در رو با پد الکلی مثلا ضدعفونی کردم که آروم شم اما مظطرب تر شدم و تازه احساس میکردم با وجود دستکش فریزر دست خودمم میکروبی شده و مجبور شدم اضطرابش رو تحمل کنم تا حالم خوب شه. بعد از اینکه رسیدیم ترکستان و باز اونجا الکلیش کردم اما باز شک کردم . بعد از اینکه صبح فرداش یک بار دیگه اون قسمت در رو پاک کردم و ذهنم آروم بود نسبت به تمیزی وسیله هامون. بعد از اینکه رسیدیم خونه و بعد دو روز یهو گفتم نکنه کاور لباسا هم خورده به در؟! و خودم رو با شستن کلی لباس و کاور و ... تو این سرما که لباس خشک نمیشه بیچاره کردم. بعد از اینکه به مادرجان گفتم کاش فقط وسواس داشتم اما شک نمیکردم چون اگر با یقین با مستئل برخورد میکردم وسواسم اونقدر شدت نداره دیگه! تازه به یک نکته خیلی ساده رسیدم. این که من وقتی تنهام و دورم از بقیه آدمهای عزیزی که میتونند ذهنمو به حجم بزرگ حضورشون پر کنند؛ به شک هام به طرز فجیعی بها میدم؛ حتی با اینکه این بها دادنه آزارم میده و اعصابم رو بهم میریزه. اینکه درسته اونجا چند بار در رو پاک کردم اما دیگه اجازه ندادم حس بدی در درونم نسبت به اینکه دستم به در خورده و به لباسای خودم و ماه اک، پر و بال بگیره و باعث بشه بشورمشون. درسته شَکه همیشه هست اما در جمع مجال بسیار کمتری بهش میدم.
حالا از فهمیدن همین نکته خیلی ساده که چند ساله نمیدونستمش حالم خیلی خوبه چون میتونم برای رفعش برنامه هایی تعیین کنم
از طرفی دیروز بعد از خوندن استوری های ارگانیک مایندد و حرفای دکتر چاوشی عزیز؛ فهمیدم من خیلی وقته دارم "حرف مفت میزنم". ساده ترینش اینه که دلم میخواد یک خونه منظم داشته باشم اما همیشه میگم: "کاش وقت داشتم جوری مدیریت کنم که خونه همیشه منظم باشه" اما طبق حرفهای دکتر چاوشی من از تصور منظم بودن خونه لذت می برم اما سختیهایی که در راه این کار باید تحمل کنم رو دوست ندارم.
فهمیدن این دو تا نکته تو یک روز چالش بزرگ و قشنگی در ذهنم به وجود آورده. این که دروغ گفتن به خودم رو تمام کنم و لایف استایام رو تغییر بدم. فهمیدن این دو تا نکته تلاش همسر رو برام پررنگ تر از قبل کرده. پشتکار همسر برای به انجام زسوندن کارهاش مثال زدنیه. اصلا خصوصیت بارزش همینه. در این حد بگم که چون زبانش قوی نبوده قبول شدن واسه آیلتس براش خیلی سخت بوده. اونوقت تو یک سال هشت بار تو شهرهای مختلف امتحان های آیلتس، تولیمو و ... داده تا بتونه موفق بشه. برعکس من همیشه نیمه راه همه چیز رو رها می کردم و هیچکس نبود که من رو راهنمایی کنه تا تلاش کنم شیوه ام رو تغییر بدم و چون سی سال اینطوری زندگی کرده بودم؛ هنوز بعد از چند سال زندگی با همسر، موفق نشدم شبیه اون باشم. ولی الان واقعا و شدیدن به داشتن این خصوصیت احساس نیاز می کنم. الان دوباره میخوام موتور دفتر برنامه ریزی رو روشن کنم و ذره ذره عادت ها خوب در خودم نهادینه کنم که کمک کنه پشت کار داشته باشم. کمک کنه دیگه "حرف مفت نزنم" ، بهانه نیارم و تلاش کنم. باید بشینم بنویسم پراکنده های ذهنم رو و منسجم کنم در یک برنامه مدون جمع و جور اما طولانی مدت
میخوام خودم رو دوست داشته باشم و به ماه اک یاد بدم عاشق خودش باشه ولی خودخواه نباشه
میخوام قوی باشم و به ماه اک یاد بدم زود از پا نشینه
میخوام فعال باشم و به ماه اک یاد بدم تو سکون گیر نیفته
میخوام پر تلاش باشم و به ماه اک یاد بدم حال خوب دلشتن یعنی تلاش برای خواسته های قشنگ
میخوام آرامش داشته باشم و به ماه اک یاد بدم با آرامش میشه آهسته و پیوسته جلو رفت و به آرزوهای بزرگ رسید
میخوام برنامه های قشنگ و جذاب برای خودم تعیین کنم و به ذهنم فرصت شک و انحراف به مسائلی که موجب عذاب خودم و اطرافیانم میشن، ندم.
میخوام تا آخر سال یک غزل آپ تو دیت با ورژن ٩٨ تحویل خودم بدم.
غ ز ل واره:
+ به درخواست دوستان همین روزا یک پست در مورد لونت کاپ میزارم