عجیبه که بعضی از ما آدم ها تا این اندازه به برداشت های خودمون اطمینان داریم که به خودمون حق میدیم به طرف مقابل برچسب های ناعادلانه بزنیم
یادم نمیاد هیچ وقت توی نوشته هام در مورد خانواده همسر بد نوشته باشم؛ جز دلخوری ساده ای که چند روز قبل پیش اومد و اون هم از طرف اونها نبود بلکه از قضاوت عجولانه من در مورد خواسته شدن یا خواسته نشدن خودم بوده
یادم نمیاد وقتی از همسر دلخور بودم و اینجا چیزی نوشتم؛ بعدش در صدد توجیه رفتار همسر برومده باشم
من هر چی که اینجا نوشتم دقیقا احساس درونی ام بوده.
تو همه زندگی های زن و شوهری دعوا میشه و بعد از چند ساعت یا یکی دو روز بسته به نوع بحث و اخلاق طرفین دوباره صلح برقرار میشه
و مسلمه که وقتی دعوا کردی به هر دلیلی بیای از دعوا بنویسی و بعد از صحبت کردن و رفع دلخوری به هر نحوی میای از دوست داشتن و احساس خوشت می نویسی
علاقه هیچ زن و شوهری با دعوا از بین نمیره. حتی با دعواهای بدی که به ندرت توی زندگی های عادی پیش میاد. از قدیم گفتند: "زن و شوهر دعوا کنند...."
من همیشه اینجا گفتم و باز هم میگم من با عشق با همسر ازدواج کردم و همیشه هم عاشق اش هستم. حالا اینکه اختلافاتی از نظر بعضی افکار و عقایدمون داریم دلیل نمیشه که چون دعوا کردیم و اینجا مطرح کردم؛ حس کنم وجهه همسر رو خراب کردم و تلاش کنم رفتارش رو توجیه کنم در حالیکه شماها نه من رو میشناسید نه همسر رو و دید خوب یا بد شما نسبت به همسر یا خوشبختی من هیچ تاثیری توی زندگی من نخواهد داشت. همونطور که دید من به زندگی شما چه مثبت چه منفی تاثیری در روال زندگی شماها نخواهد داشت
من برای دلم و آروم کردن ذهنم می نویسم
مثل خیلی های دیگه
که اگر در این جریان دوستهای فهمیده و ارزشمندی هم پیدا کنیم که چه عالی. مثل دوستای عزیزی که دارم و برای تک تک شون ارزش قائلم. دوستای عزیزی که توی سخت ترین روزهای زندگیم بی چشم داشت با کامنت هاشون کنارم بودند و بهم دلگرمی دادند و من از راه دور دست تک تک شون رو می بوسم و به احترام شون تمام قد می ایستم. دوستهای بی نظیری که از هر طریقی چه اینستا چه واتس آپ چه نظرات برام زمان گذاشتند و بهم امیدواری دادند.
اگر نمی پسندیم نوشته های کسی رو یا سبک زندگیش مطابق سلیقه ما نیست؛ مجبور نیستیم بخونیمش چه برسه به اینکه بعد از یک سری برداشت اشتباه که اصلا منظور نویسنده نبوده بریم بدش رو بگیم و بهش برچسب بزنیم.
واقعا متاسفم