ظلم تمامی ندارد

 چشمام رو که باز کردم؛ دیدم حالم خوب نیست. چیزی شبیه ۱٪ از ناخوش احوالیهای پارسال. درنگ نکردم. سریع چشمام رو بستم شاید خواب بیشتر بشوره و ببره. ۹:۳۰ گوشی بدست روی تخت ولو بودم و حس حرکت کردن نبود که با دیدن اسم همسر رو گوشی پر از حس خوب شدم و بالاخره از تخت بیرون اومدم. ظهر به زهرا میگفتم دو هفته ای هست که خوشحال و سرحال نیستم. انگار هممون کلا دپرسیم ک هر از گاهی واضح خودنمایی میکنه

عصری زنگ زدم به مامان. گفت من خوبم. فقط گلوم درد میکنه اما بابا حالش خوب نیست. گفتم بابا که دیروز گفت خوبم؟ گفت:"نمیتونه غذا بخوره و عصری رفته دکتر و اسکن داده. ریه اش درگیر شده"

بهش گفتم خودت چرا نرفتی؟ گفت اشتباه کردم

بابا که گوشی رو گرفت تازه فهمیدم چرا من از صبح اونقدر حس های بدی داشتم. ساعت ۴ بیدار شده که بره دستشویی و وقتی برگشته تو اتاق نشسته و دیگه هیچی نفهمیده. وقتی چشماشو باز کرده مامان داشته میزده به صورت و سینه بابا که بیهوش نشه و چنان تب و لرزی داشته که خیس خیس بود و عرقش خشک نمیشده.

وقتی تماس قطع شد تازه فهمیدم چرا دو هفته است بی انگیزه و بی حوصله ام. از بس این دو ماه استرس بد حالی اطرافیانمون رو کشیدیم و ترسیدیم مویی از سرشون کم بشه

این وسط برادرک هم رفته تست داده و اونم مثبت شده. اشکام میریزه پایین و به همسر میگم اون دنیا میخوان چه جوابی به خدا بدن؟ بعد با خودم میگم گیریم که مجازاتی هم باشه؛ از رنج امروز و اضطراب ما چیزی کم نمیشه. کم کم دنیا داره به وضع عادی برمیگرده و اینجا اونایی هم که دوز اول رو زدن سرگردون دوز دوم هستند که نیست