باید یک کاری بکنم

چشم هام درد می کنه. معمولا مسکن که میخورم و به آخر درد که می رسه انگار درد قلمبه میشه توی چشمام. امروز تا ظهر حس های خیلی بدی داشتم. حس های خیلی بدی که از دیشب طی یک بحث کوتاه بین من و همسر شروع شد و  امروز ظهر به اوج رسیده بود. اون موقع دیگه باید غر میزدم. قطعا نه می خواستم؛ نه حوصله جر و بحث داشتم. پس زنگ زدم به خواهر و بهش گفتم میخوام غر بزنم. بهش گفتم خسته شدم از وابستگی مالی ام به همسر. به صبر ایوبی که داره و من برای اغلب خواسته هام باید مدت طولانی صبر کنم.

الان داره دو ماه میشه که گوشی اش خراب شده. تمام شبکه های مجازی رو روی لپ تاپش نصب کرده و کلا بی خیال هست که این همه زمان گذشته و هنوز گوشی نخریده. نه اینکه نخواد بخره ها. ترجیحش کار کردن با پولش بوده و خوب الان یک جورایی پول گیر افتاده و باید یه کم دیگه صبر کرد. اینو گفتم که بگم از طرفی خدا رو شکر می کنم اونی که گوشی اش خراب شده من نیستم وگرنه تا الان نمی دونم چه اتفاقی می افتاد بین ما. از طرفی خسته ام از اینکه دائم پول رو گیر میندازه و من برای خریدهام باید اونقدر صبور باشم که گاهی وقت خرید که میرسه دیگه اون لذتی رو که باید نمی برم.

من تا سه سال و نیم قبل کار می کردم و همیشه دستم توی جیب خودم بوده. اگرچه اون اوایل هنوز نمی تونستم تنها برم خرید چون همه خریدهام رو با خواهر و مامان میرفتم. الان واقعا فشار بدی روی قلبم هست. همسر تو خریدهای خونه و خورده ریزها اوکی هستش اما وقت خرید رخت و لباس که میشه من باید صبر ایوب داشته باشم. میخره همه چیز میخره اما من از این صبر کردن زیاد از حد، عذاب می کشم. اوایل و شاید تا همین یک سال قبل بحثمون می شد و دعوا می کردم اما الان سعی می کنم ساکت باشم. جالبه که خودش خیلی جدی و محکم معتقده که ما صبر نمی کنیم و هر وقت هر چی خواستیم خریدیم. همین هم که من حرفی بزنم فقط یک چیز تو گوشش تکرار میشه که :"تو برای من چیزی نخریدی" در حالیکه من اصلا این رو نمی گم. برداشتش فقط اینه. بنابراین سعی می کنم سکوت کنم.

 بایدیک فکری بکنم. یک ورکشاپ بود خیلی دلم میخواست شرکت کنم و نمیدونم باز هم برگزار میشه یا نه اما همسر چون از نظرش چیز به درد بخوری نبود اجازه نداد شرکت کنم در حالی که من واقعا واقعا واقعا خیلی دلم میخواست شرکت کنم چون فکر می کردم هولم میده جلو. ورکشاپ در زمینه رشد فردی بود.

 اگر می پرسید پولهایی که از کار کردنم درآوردم چی شد؟ همش رو خرج خرید جهیزیه و سیسمونی کردم :)

و پس اندازهای متفرقه این چند سال؟ موقع خرید خونه مجبور شدم اونم بزارم روی پولمون

چند روزیه که شروع کردم به یک سری مطالعات جدید و برنامه های بزرگی تو سرم دارم اما تا به درآمد برسه زمان می بره. خواهرک میگه در زمینه کار قبلی ات، پروژه ای کار کن تا یک درآمد داشته باشی و بتونی با آرامش بیشتری روی هدفت تمرکز کنی.

حالا در عوض اینکه همسر صبر ایوب داره تو خرید لباس و وسایل خونه (مثل وسایل برقی و پخت و پز) در زمینه ای که شروع کردم به مطالعه، اونقدر مصمم هست که حاضر هست هزینه های آنچنانی هم بکنه که من اکسپرت بشم در اون زمینه. یعنی اگر اون ایراد رو داره در عوض برای پیشرفت کاری من حاضره هر کاری بکنه به شرطی که حرکتی از من ببینه و مطمئن بشه که مصمم هستم. فکر کنم عاقلانه ترین کار اینه که محکم بچسبم به هدفم و از حمایتش حسابی استفاده کنم. چون حمایت مالی اش یک طرف؛ حتی حاضره از لحاظ تخصصی هم همراهیم کنه توی سرچ ها و کارها چون با اینکه رشته هامون متفاوته اما از اونجایی که خودش به کاری که انتخاب کردم خیلی علاقه داره؛ دوست داره در موردش مطالعه کنه و مهارت عجیبی توی سرچ کردن داره. البته  از نخبه ای  مثل همسر چیزی جز این انتظار نمیره. ظهر نشسته پی گیری کرده و دیده مجتمع فنی تهران دوره داره برای کاری که مد نظرمه و کلی ویدئو آموزشی برام پیدا کرده :)))))

ااینجاست که اصفهانیا میگن کچلی ش رو بزار کمِ آبادش :))))

خلاصه باید از این آبادی نهایت استفاده رو ببرم اونوقت در دراز مدت هم مستقل میشم هم نیاز به صبر ایوب نیست

خلاصه که همسر خرج می کنه. منتها بر اساس تشخیص خودش برای کارهای مهم تر سریع تر اقدام میکنه. ولی من دوست دارم وقتی چیزی رو نیاز دارم همون موقع برم بخرم حالا هزینه کردن در زمینه های تخصصی جایگاه خودش رو داره

ماهک نوشت:

باهاش بازی میکردم و غش می کرد از خنده. بهش می گم چطوری اینطور میخندی؟ یادم میدی؟

میگه "تو مثل خودت می خندی؟"

میگم بله

میگه " اشکالی نداره که تو مثل خودت می خندی دیگه"

عاشق حرف زدنش هستم عاشق درکش عاشق وابستگی اش به خودم عاشق اینکه بهم می چسبه. عاشق اینکه ببرمش دستشویی و  لحظه ای که میپرسم میاد یا نه؟ میگه دارم تلاش می کنم. عاشق حمام کردنشم. وقتی دست می کشم روی تن کوچکش یا ابریشم موهاش. عاشق بغض کردن هاش و یواشکی حرف زدن هاش. عاشق عروس شدن هاش که شلوارش رو در میاره و میگه عروس شلوار نمی پوشه. عاشق بوسه های بی وقفه اش روی صورتم. عاشق وقتی که مثلا مسابقه بدو بدو میزاریم و تهش از دور سلام میده و میدوه و میپره تو بغلم و میگه مامااااان. عاشق لحظه هایی ام که میام پست بزارم و می پره تو بغلم و میگه منم میخوام بِوِنیسم. عاشق وقتایی که فعلها رو اشتباه میگه:"حامی کاش ماشین رو می بَریدی درست کنی" "من خوراکی امو نخوریدم" "من که نشنویدم" :))) بقیه اش رو یادم نیست

+ نمی تونم بگم چقدر خوشبختم که با یکی از بدترین حس های دنیا زنگ زدم به خواهرم و بعد از نیم ساعت با بهترین حس های دنیا ازش خداحافظی کردم. اینجور وقتا میگم خر نشو یک بچه دیگه بیار و ماهک رو محروم نکن از این نعمت خواهر یا برادر داشتن. اما واقعا در توان خودم نمی بینم

+ گفتم دلیل بی نظمی خونه رو فهمیدم؟ دردم اسباب بازیها بود. شستم شون و الان اینقدر حسم خوبه. خونه تقریبا منظم شده. اتاق ماهک حسابی تمیز شده و من دارم نفس می کشم