آرامش و سلامتی

١٦ مهر ٩٩

صدای بلند موزیک (سلنا گومز) در فضای ماشین پیچیده، تازه از ترافیک خلاص شدیم و ماشین با سرعت توی اتوبان تهران کرج در حالِ حرکتِ؛ دقیقا وضعیتی که من عاشق اش هستم. ماهک از ترافیک و طولانی شدنِ زمان برگشت به خونه حوصله اش سر رفته و خسته شده و من درست مثل دوران بارداری که ماهک برایم آرامش دلپذیری به ارمغان آورده بود؛ لبریز آرامش، غرقم در خوبی ها و خوشی‌های زندگی و زندگی مون و تمام آرزویم اینست که بعد از تمام شدن دوره درمان و قطع داروهای روان همین قدر آرام و خوشحال باشم. اگرچه گاهی به نظر می رسد یک بیخیالی بیش از اندازه ای درونم جا خوش کرده که در عوض چند ماهی که از اضطراب، روزی هزار بار  می مردم و زنده می شدم و حتی صدای موزیک ها و مدیتیشن هم اضطرابم را می افزود؛ حالا با شنیدن خبرهای ناخوشایند (مثل نیاز به جراحی کیست و فکر بیمارستان و...) هم زود بر خودم مسلط می شوم.  

 

از سه هفته قبل که بالاخره اضطراب های لعنتی آزاردهنده صبحگاهی بعد از چند ماه قطع شدند؛ ذهنم کم کم آرام گرفته و تصمیم به شروعی دوباره گرفته ام. هر بار تغییری کوچک ایجاد می کنم و نگویم که همین تغییرات خیلی ساده و کوچک چه روحی از من تازه می کند و چه جان دوباره ای به زندگی و هیجاناتم می بخشد. به جای دستمالِ خشک کن ظرفهایم که دستمالی با گلهای آبی، از دوخته های مادرِ همسر بود و جنس خوبی داشت را با دستمال سفید و سبز چهارخانه ای که روزهای آخر بارداری عاشق سری سه رنگ اش شدم و خریدمشان جایگزین کردم. حوله های رنگ و رو رفته کف را که از بس موقع پاک کردن کف وایتکس خرجشان کرده بودم بد رنگ شده بودند را با حوله های آبی خوش رنگ جایگزین کردم. لباسهایی که انرژی منفی برایم داشتند را بسته بندی کردم که از خانه بدهم بیرون و دیروز وقتی ماهک کلید کرده بود که عروسکی که گفتی را بیاور، یک سری از استکان های متفاوت مان که داخل کمدهای بالا بود را باز کردم برای استفاده و استکان هایی که زندایی برایمان آورده بود را که از بس دوستشان نداشتم؛ دلم میخواست بگذارمشان توی کوچه، از جلوی چشمم جمع کردم تا به مستحقی ببخشم و تمام امروز برای چای خوردن با استکان های جدید هیجان زده بودم. شیشه ها را تمیز کرده ام و اگرچه باران کثیفشان کرده اما قلبم با دیدنشان ذوق زده می شود. یکی از کمدهای لباس را حسابی مرتب کردم. دوباره کتاب می‌خوانم و زمانهایی که مشغول گوش دادن کتاب صوتی ام خیلی با اشتیاق تر و با دقت تر کارهایم را انجام می‌دهم و برای بقیه خانه ، خودم، ماهک و آینده برنامه های زیادی دارم. 

دو هفته گذشته را مرور می کنم و پرت می شوم به سه شنبه هفته قبل.

از خانم منشی پرسیدم پس نوبت من نشد؟ گفت نگهبان صدایت زد؛ نبودی در حالیکه من داخل ایوان بودم و نگهبان هیچ کسی را صدا نزد . گفت:" سریع برو لباسهایت را در بیاور و لباس یکبار مصرف را بپوش." کمرم از درد می‌سوخت از بس روی پا ایستاده بودم و دلم نگرفته بود روی صندلیها بنشینم؛ حتی داخل حیاط. وارد کردن آنژیوکت به رگ درد داشت و تا یک ربعی این درد به همراه سوزش خفیفی اذیتم میکرد.کمرم خیلی اذیت شده بود. با خودم فکر کردم که در هر حالت باید روی دستگاه بخوابم پس روی صندلیهای اتاق انتظار نشستم.  بعد از مدتی انتظار وارد اتاق MRI شدم. مسئول MRI پرسید مشکل چیست؟ دستش را روی کیست گذاشت و گفت داغ هم هست. و بعد یک قرص قرمز شفاف شبیه قرص های زیرزبانی آقاجون روی کیست گذاشت و با چسب چسباند. گفتم بله یک ماهی هست که گرم است و پرسیدم علت چیست؟ گفت: "دارد خون می کشد برای همین حرارت دارد." دلم  هری ریخت. روی دستگاه که می خوابیدم پرسید: "قبلا پیگیری نکرده بودی؟" و بعد همینطور که کویل گرادیانی را روی قسمت جلوی لگن ام جا می داد که روی کیست قرار بگیرد؛  پرسید: "هوا خوب است؟" گفتم:"نه" پتویی رویم کشید و من را به داخل دستگاه فرستاد. گفت: " صدای دستگاه را تحمل کن. زود تمام می شود." همین که سقف دستگاه بالای سرم قرار گرفت از تنگی فضا و فاصله کمی که با صورتم داشت به شدت ترسیدم. احساس می کردم وارد قبر شده ام. کلا از فضاهای تنگ خصوصا اگر افقی باشد می ترسم:))). خدا را شکر که ضایعه روی لگن بود و همین باعث شد سرم تقریبا بیرون دستگاه قرار بگیرد و ترسم فروکش کند. دستگاه صدای زیادی داشت. صداهای مختلف که اول با صدایی شبیه پچ پچِ حروف "تی تو تی تو تی تو" شروع شد و طولانی ترینش شبیه صدای تراکتور بود. اما صداها به اندازه فکرهایم آزاردهنده نبود. حرف تکنسین دستگاه توی سرم می چرخید. "داغ است. خون می کشد" و کلمه "سرطان" که نمی‌دانم از کجا خودش را لابلای افکارم جا داده بود؛ توی سرم می چرخید و مدام تکرار می شد. با این حال همان بی خیالیِ بیش از اندازه ای که فکر می کنم تاثیر قرص های روان است باعث شده بود تقریبا آرام باشم. هر بار کلمه "سرطان" مثل بانگی بلند در سرم می پیچید با خودم می گفتم حتی اگر هم چنین باشد من هم مثل رزیتا و فنجون می توانم قوی باشم و مبارزه کنم یا حتی  با بیماری ام دوست شوم. بعد از حدود یک ربع تکنسین دستگاه وارد اتاق شد و بالای سرم آمد. سرنگ را داخل آنژیوکت کرد. ماده حاجب را با فشار تزریق کرد. ماده با لرزشی زیر پوست وارد رگهایم شد. خانم تکنسین گفت: "خیلی هم چیز مهمی نیست. نگران نباش." با خودم فکر کردم لابد فهمیده ته دلم را با حرفش خالی کرده و حالا برای دلگرمی ام می گوید چیزی نیست. 

کار تمام شد و همسر برای بردنم آمده بود. سریع لباسهایم را عوض کردم و از مجموعه خارج شدم. در حال بالا رفتن از پله ها بودم که متوجه شدم درد کیست که شدید بود؛ شدیدتر شده. دردی که آن اواخر همراه با سوزش بود و شبها حتی نمی توانستم غلت بزنم از بس موقع چرخیدن درد می گرفت و میسوخت و دلم را از حال می برد. ناشتا بودم و گرسنه. تکه نان کوچکی که از صبحانه ماهک داخل ماشین مانده بود را خوردم تا ته دلم را بگیرد. بین راه پیاده شدم تا سفارش بستنی ماهک را تهیه کنم. بین خریدهای ریز و کوچک برای خودم یک بطری شیر و یک بطری یک لیتری شیر کاکائو و البته یک بستنی دابل چاکلت برداشتم. برای دفع داروی حاجب باید مایعات زیادی می نوشیدم و شیرکاکائو تنها نوشیدنی است که در هر حالتی نمی توانم از آن چشم پوشی کنم. برای منی که کم آب می نوشم آن روز بهترین گزینه بود. به خانه که رسیدم اول بستنی خوردیم و با اینکه باید زیاد می نوشیدم بعد از حمام و غذا یک راست رفتم روی تخت. تنها یک چای نبات و یک لیوان شیرکاکائو نوشیده بودم.

شب به طور خوشایندی  دردم کمتر شده بود و غلت زدن سخت اما امکان پذیر شده بود.

روز بعد داروی حاجب حال عمومی ام را بهم ریخته بود و دچار دل پیچه و سردردشدم. اما درد پایم کم شده بود و موقع راه رفتن کمتر اذیت می شدم. در عوض سوزش بیشتر شده بود و تا پنجشنبه درد و سوزش با نسبت عکس هم یکی تقلیل یافت و دیگری افزایش. پنجشنبه این سوزش به اوج خودش رسید و همان صبح متوجه شدم سر کیست شبیه زخم سرش سیاه شده و ورمِ قسمت پایین سمت راست کیست، کم و کمی نرم شده. شدت سوزش آنقدر زیاد بود که احساس میکردی چیز تیزی درونش فرو می رود. یک شب وقتی نگرانی ام را برای جراحی کیست ابراز کرده بودم همسر وسط شوخی و خنده گفت بابا جوش من هم خیلی درد دارد اما وقتی تخلیه شود خوب می شود. حالا به نظر می  آمد که قرار است چنین اتفاقی بیفتد. چیتگر بودیم که به همسر گفتم موقعی که شلوارم در حین راه رفتن رویش می کشد حسابی می سوزد. همسر گفت شاید بهتر باشد و همین کشیده شدن پوستش را نازک کند که باز شود.

پیش از ظهر جمعه که برای دستشویی بردن ماهک سرپا نشستم؛ احساس کردم قسمت راست شلوارم درست روی برجستگی لگن ام کمی خیس شد. وقتی بیرون آمدم دیدم که کیست باز شده. درحالت عادی درد نداشتم اما همین که دست گذاشتم که کمک کنم به تخلیه شدنش آنقدرد درد داشتم که امکانش نبود تا اینکه به ذهنم رسید به جای فشار دادن کمی از دو طرف بکشم اش و همین شد که نزدیک یک ساعت داخل حمام  گیر افتادم تا کثیف کاری نشود. اما در همان یک ساعت چنان تخلیه شده بود که به طرز حیرت آوری  تمام برجستگی اش از بین رفته بود و هم سطح بقیه قسمتهای پایم شده بود. همان موقع مادر همسرتماس گرفته بود و وقتی از باز شدن کیست باخبر شد؛ تازه خاطرشان آمد که بچگی ها همین اتفاق را تجربه کردند و بعد از تخلیه شدن عفونت ها کیست هم ناپدید شد. تمام جمعه ذهنم درگیر وضعیت پیش آمده، تعویض پانسمان و گاهی تلاش برای تسریع تخلیه بود. شنبه منشی دکتر زنگ زد و نوبت را به دلیل عدم حضور دکتر به هفته بعد انتقال داد و همین شد که دست به دامن خواهرشوهر نسرین که پرستار است شدم و گفتم بپرسد که در این وضعیت باید چه کار بکنم؟. اسم ضایعه را گفته بود که نسرین فراموش کرده بود. گفته بود اینجور ضایعه ها درمانش همین است که خودش تخلیه شود و نیاز به جراحی ندارد. بگو آنتی بیوتیک بخورد که عفونت وارد بدنش نشود و روزی چند بار با سرم نرماسالین شستشو دهد و پانسمانش را عوض کند.

حالا یک هفته از باز شدن کیست گذشته. همچنان اندازه یک عدس سوراخ است. دورش کبود است و یک ضایعه مسطح  و سفت که دقیقا حس می کنی فقط حاوی سلول های مرده است آنقدر که سفت و خشک به نظر می رسد؛ درونش جا مانده. هنوز پزشک را ملاقات نکرده ام اما ظاهرن عمل جراحی نیاز نیست