دل مست

موفقیت یعنی بیشتر خندیدن،. احترام گذاشتن به دیگران و جلب احترام آنها، محبت به کودکان، قدردانی از زیبایی، یافتن بهترین ها در دیگران و تحویل دادن دنیا کمی بهتر از زمانی که دنیا را تحویل گرفتی

رالف والدو امرسون

و همیشه فکر می کردم غیر از این نمی شود زندگی کرد. مگر می شود ماه اک بیرون از خانه خودش را به در و دیوار بزند و من ناراحت نباشم؟ اصلا مگر میشود عصبانی نشد؟

و امروز ماهک تا توانست خودش را به در و دیوار زد. خانم کارمند محل کار همسر ماهک را بوشید و من بدون ناراحت شدن، بدون اضطراب گرفتن فقط صورتش را شستم. 

و حالا بعد از مدتها با آرامشی شبیه آرامش ابدی؛ البته ابدی بودنش فقط به دلیل بی نظیر بودنش است؛ پا به خانه پدری گذاشتم و به ماهک در هیچ چیز حتی در ذهنم گیر ندادم؛ چه رسد در کلام.

و با اینکه از خواهرک شنیده بودم که آن عزیزِ عزیزتر از جان از مدتی قبل و با دیدن مستند بی بی سی، دست شستن هایش دائمی شده و من ایمان داشتم دلیل اصلی اش همان معجزه شکر گزاریست و لیست آرزوهایم، حس دیدن آرزویی که به حقیقت پیوسته آنچنان وصف ناپذیر است که قلبم از شدت هیجانش کم مانده بیرون بزند.

و همه اینها یعنی من تغییر کرده ام و تلاشم برای خدمت به کائنات، هستی و انسان ها به بار نشسته.

همسر به طرز غیر قابل تغییری مخالف خوردن داروهای روانپزشکی بود. و شنیده ایم که گفته اند "عدو شود سبب خیر"؟!  سردردهایطولانی مدت اخیر شدند بانی خیر. پزشک مغز و اعصاب هنگام تجویز دارو از وسواس پرسید و من همه آنچه بود بازگو کردم و حالا داروها با وجود هشت روز مصرف تاثیر به سزای در کاهش حساسیت های من داشته. از هیجان این تغییر این روزها روی پای خودم بند نیستم. گویی قلبم این میزان از هیجان را تاب ندارد

این روزها به طرز شگفت انگیزی خودستایی می کنم. نه در حد نامعقول. آنقدری که رابطه ام با  درون زیبا و لطیف شده. به جز برای مانتویی که یکشنبه خریدم و به محض پرو مجدد در خانه پشیمان شدم و با وجود تایید بقیه حس میکردم فقط محض خوشحالی من زبان به تایید خریدم گشوده اند و تمام شب تا چهار صبح بیدار بودم و تمام صبح تا ظهر یکشنبه را در پوشیدن و درآوردنش؛ تقریبا برای چیز دیگر خودم را زیر سوال نبردم. سالها بود دچار چنین حسی بعد از خرید نشده بودم.

البته که شک ها به قوت خوبش باقی اند اما برخلاف گذشته تقریبا اضطرابی به همراه ندارند. شاید داروی این شک های آزاردهنده جدا باشد. شاید هم بهترین دارو بی اعتنایی ام باشد.

و ناگفته نماند یکشنبه شب مانتویی که همسر وقت خرید گفت خوب نیست و من به خودم جرات دادم و برای دومین بار عیلرغم همیشه، بدون تایید همسر چیزی را که پسندیده بودم خریدم. و بعد تمام شب خواب را بر خودم حرام کردم؛ از بعد از ظهر دوشنبه و بعد از شستن اش و از بین رفتن بوی دود سیگار دوباره چنان مهرش به دلم افتاد که دلم میخواست همان روز مهمانی دعوت بودم و با مانتوی جدید جولان میدادم و امروز چنان حس پرنسس گونه ای از پوشیدنش داشتم که وصف ناپذیر است و البته که همسر برخلاف شب خرید امروز تاییدش کرد و به نظرش خوب است؛ نه عالی. :) به گمانمدازم کم کم می آموزم که اولویت اول خودم هستم اگرچه نصف روزم برای خارج شدن از این تردید بسوزد. قبل تر ها روزهای زیادی در این تردید ها نابود می شدند و در نهایت سرنوشت جنس خریداری شده به تعویض یا پس دادن منتهی می شد. 

نزدیک ٣٠ ساعت از حضورمان در خانه پدری میگذرد و برخلاف اغلب زمانهای گذشته در کل بدحالیهای اضطراب گونه وسواسی من در جمع به یک ساعت هم نرسیده و این یک موفقیت باور نکردنیست.

حالا دل مست کنار همسرک دراز کشیده ام و غرق خوابالودگی اما دلم قنج می رود بخوانم، ببافم و بیدار باشم و این حس هیجان انگیز،ناشی از آن تغییر بزرگ (ان شالله)، حضورم در اینجا، تاثیرات به شدت مثبت داروها، حس خوشبختی از داشتن این همه حضور بی همتای عزیزان و هیجانات این تغییرات درونی خواستنی که ناباورانه واقعی شده اند؛ است. دلم دلم دلم....