پونزده روزه که هر روز با درد بیدار میشم. سردرد خری که تا شب یا با قرص یا خود به خود بهتر میشه و صبح روز بعد با بار کردن چشمام تو هر ساعت که باشه جولان دادنش شروع میشه.
خواستم از مهمونی سمیرا بنویسم خوصله ام نرسید.
خواستم از وحشتی که حرفای یک دوست به جونم انداخت بنویسم، ظرفیتش رو نداشتم
خواستم از حال خوشِ دلم بنویسم اما سردرد تبدیلش کرد به ناخوشی
خواستم با خواهره حرف بزنم؛ اما عکس العمل های تندش به یک سری چیزا پشیمونم کرد. من یک کلمه رو بلند بگم میگه چرا داد میزنی و من دیگه دلم نمیخواد حرف معمولی هم باهاش بزنم
یک دمانی چقدر راحت خرف میزدم. حرفی تو دلم نگه نمی داشتم. شاید از کگفتن بغضی چیزها هم پشیمون میشدم اما حرف میزدم
حالا اما سکوت نیست ولی دهنم به گفتن حرفایی که نیاز دارم بزنم نمی چرخه
سرم درد میکنه
و خسته ام کرده
کلافه ام کرده
از گروه ٣٠٠ صفحه عقب افتادم. در واقع تو صفحه ٩٠ موندم و من چقدر به خودم افتخار میکنم موقع خوندن این کتاب ولی طلسم شده انگار
یادمه یک فیلمی بود که طرف بیماری و درد بقیه رو با دهنش می بلغید و فوت میکرد تو آسمون. دلم میخواد این درد همونطور و یک مرتبه از سرم جمع میشد و میرفت که میرفت
چرا دیگه از ماه نمینویسم؟ چرا یادم نمیمونه حرفاش؟
پریشب که باید شربت تقویتی می خورد؛ نشیته و میگه: "زورکی ندیا" من دهنم باز مونده بود و همسر وسط نمازش نصف شد از خنده :))
دیشب پازل چوبی خرس رو آورده بازی کنیم. میگم بقیه ابر کجاست؟ اونوقت با قشنگ ترین زبون دنیا میگه "ابر بالا میره. بارون میاد؟می باره؟"
و من بیهوشم از این همه فهم و درک که فقط یک بار تعریف نیکنم و اون مدتها بعد بهم نشون میده حافظه اش لنگه بچگی های خودمه
دلم میخواد این حساسیتای آزاردهنده از بین بره و چند روز برم تو دل طبیعت
باز چای آتیشی بخورم
هوای پاک نفس بکشم
اون دلهره ای که یک وقتا از بس این سه سال کم رانندگی کردم تو دلم نیاد و پامو بزارم رو گاز و توی جاده های تو دل جنگل پرسه بزنم.
یک زیر انداز پهن کنم و دراز بکشم بهش و چشم بدوزم به سقف آسمون که با شاخه های سر به فلک کشیده درختا نقاشی شدند.
چشمام رو ببندم و تمام فکرای مزاحم رو فوت کنم تو هوا و اون لحظه فقط من باشم و خودم و موسیقی تکرار نشدنی طبیعت که هیچ صدای غیری وسطش وقفه بندازه
و یک خواب آروم، توی دنیای دور از همه تلخی ها و دلواپسی ها. خوابی که ریلکس ترین خواب دنیا باشه
و وقتی چشمام رو باز کنم و اولین تصویر روبروم چشمای مهربون همسر باشه. سرم رو بزارم روی پاهاش و دست بکشه رو موهام و من یکی یکی تعریف کنم از تمام آرزوهای قشنگی که قراره همشون محقق بشه. چشم بدوزم تو چشماشو بهش بگم چقدر ستایش اش میکنم با همه سختی تنهایی هایی که ناچارم تحمل کنم و دوباره مثل همون روزا که تنها دغدغه امون با هم بودن بود خودمو تو آغوشش پنهون کنم و بودنش رو نفس بکشم. و ناگهان با همون نفس اول بگم چقدر بوی دود میدی؟ و بگه تا خواب بودی برات چای آتیشی درست کردم.
اونوقت تکیه بدم به قامت مردونه اش و آتیشی ترین چایی دنیا رو تو دل عاشقانه ترین حس های دنیا در سکوتی سرشار از نگفته های پر از امید بنوشیم. نسیم موهامو تو هوا پخش کنه و دستامو باز کنم. از خوشحالی و عشق جیغ بزنم و بدوم و درست تو نقطه ای که دیگه پاهام یاری نمیکنه ولو شم روی سبزه ها و غلت بزنم تمام خوشیهامو.
+ ببخشید که این روزا حوصله ام برا کامنت گذاشتن یاری نمیکنه. همتونو خاموش میخونم ولی دست و دلم به نوشتن نمیره.
ان شالله سردردت خوب شه
ممنونم رها جون
رفتم دکتر
عزیزم ایشالا بزودی همسرت سرش خلوت تر میشه و همه این رویاهات واقعی تر میشن، اندکی صبر
ان شالله هم من همه چیز رو آسون کنم هم همسر یک وقت بزاره که بریم سفر تو دل طبیعت
خو اون رویاتو منم خواستم...
میشه منم ببری؟؟؟
من حتی حاضرم ماه رو برات نگه دارم:)))
زورکی ندیا عااالی بود
الان اوج شیرینی شه حساااابی بچلونش
یعنی تو نمیخوای همسرتم باشه؟!
ای دنیای بی وفا
دیدی که تو رویا ماهک نبود؟!
دلم میخواد بسپرمش و برم ریلکس کنم
ماهک که باشه ذهنم دائم درگیره و مراقبشه
حالا میخوای بیای میبرمت
نمیدونی چی شده بلا
چرا زورکی دارو میدی
یه سفر ۳تایی برین خیلی حال و هوات عوض میشه