بعد از سه روز که از شوک اتفاق افتاده نمیتونستم خودم رو جمع کنم. بعد از دیروز که از شدت تهوع از تجسم اتفاق افتاده حتی قادر به غذا خوردن نبودم؛ امروز تصمیم گرفتم سرپا باشم. قوی باشم. بخندم.
مانکن رو دیدم و تو اون یک ساعت به هیچ چیز جز زندگیمون و داستان فیلم فکر نکردم. اما نت گردیها :(((
مودم رو خاموش کردم. موزیک گذاشتم. باهاش خوندم. غرق شدم توی یک حس خوب که عمقی نداره که صدای حجت اشرف زاده با اون ترانه شیرینش تبدیلش میکنه به عمیق ترین غم دنیا. تصویر عروس دامادها، مادر و فرزندها، خانواده ها از ذهنم دور نمیشه. امروز روز تمرین آرزوهاست و من چشم دوختم به کاغذ سپید روبروم و چشمام خیس میشه از فکر اون همه آرزویی که پودر شد.
خدایا ما که نسبتی با اونها نداشتیم اینطور ناآرومیم به داد دل خانواده هاشون برس
دکتر چاووشی نوشته قراره مادر یکی از جانباختگان که عروس و پسرش رو از دست داده برای درمان بره پیشش. نوشته بود: "با این همه تجربه کار با مراجعین پرچالش؛ از این که روبروی مادری در این سطح سوگ بشینم تنم لرزید. خودم رو که جاش میزارم از شدت غم نفسم تو سینه حبس میشه"
در واقع همین روانشناسایی که میگن باید همدلی کنیم نه همدردی تا خودمون رو محافظت کنیم؛ خودشونم آدمن و نمیتونن مثل ما همذات پنداری نکنن. خودشون رو جای تک تک مسافرا توی اون لحظه های وحشتناک نذارن. خودشون رو جای خانواده هاشون نذارن و این یعنی عمق فاجعه وحشتناک تر از این حرفهاست
خدایا بغلمون کن
من خیلی وقته اینستاگردیامو به شدت محدود کردم. میدونی اسن چند تا پستت رو که خوندم یادم افتاد که ا منم این چند وقت خیلی درگیر..... شدم .
باورت میشه از تایم شلوغی آبان تا امروز سیستم هورمونیم کاملا تعطیل شده؟
خوب کردی
ای بابا چرا؟
خیلی سخت میشه
مراقب خودت باش دخترجون
یعنی روزهای روشن برای مردم کشور ما میرسه؟ روزی که از ته دل، از عمق وجود بخندیم و خدا رو برای داشتن اینهمه آرامش و خوشبختی شکر کنیم؟ یعنی اون روز میرسه؟...
کاش منم میتونستم این نت لعنتی رو خاموش کنم!لعنت به این حجم از خودآزاری
نمیدونم واقعا
واقعا همه آتیشا از گور این اعتیاده