از خستگی و بدن درد خودم رو روی تخت رها می کنم و خوشحالم که ماه به جای درخواست های اضافه می افته روم که شیر بخوره. اصلا توان تکون خوردن ندارم. باید برم دوش بگیرم اما حس حمام کردن ماه رو ندارم. ورزش جز تنها کارهایی هستش که من یا انجامش نمی دهم یا همه تلاشم رو می کنم که توش بهترین عملکرد رو داشته باشم. جز معدود کارهاییه که وقتی انجامش میدم فقط به انجام اون فکر می کنم. اینقدر که وقتی حرکت سنگینی که با استپ می زدیم؛ من فقط تند تند انجام میدادم و می شمردم . نگو که بقیه دست و پا شکسته و لِک لِک کنان دارن انجام میدن و حالا که من دارم شصت تا رو تمام می کنم، می گن یکی اینو از برق بکشه. تنها پس زمینه ذهنم ماه اکِ که گذاشتم تو اتاق کودک و نمیدونم چقدر بهش خوش میگذره و همسر که صبح ها وقتی میره من خوابم و دلم پیش اش مونده.

پیشرفت خوبی داشتم. هم از لحاظ بدنی که دو هفته پیش یک دراز و نشست ساده رو نمی تونستم کامل برم. هم از این بابت کم اوایل بعد از کلاس حتما دستام رو می شستم یا گاهی با پد تمیز میکردم و الان دیگه به ندرت به این فکر می کنم که وسایل باشگاه تمیز نیست و دستشون به هرجایی خورده زدن به اینا. 

ماه اک مثلا شیر میخوره ولی انگار داره کشتی میگیره دست و پاش تو هواست و هر بار پاشو جمع می کنه و با زانو نیاد تو شکمم. هر چقدر میگم دست نزن اذیت میشم. فشارم نده بی فایدس

چند هفته ای اتاق کودک تعطیل بود. امروز گفتن هست اما رفتم دیدم فقط یک خانم مراقب هست نه سرسره ای نه تابی که انرژی بچه تخلیه بشه. اتاقش هم که یک تهویه درست نداره جز یک پنکه. خیلی گرمه. اگر ماه کمی بزرگتر بود؛ از صدای بلند موزیک نمی ترسید؛ و کنارم میموند لاقل تابستونی تو این اتاق گرم نمیذاشتمش. حالا اگر تا چند جلسه تاب و سرسره نیارن؛ اعتصاب می کنم نمی برمش. چون درسته راهش نزدیکه اما از اول به  خاطر اتاق کودک اینجا ثبت نام کردم.  چقدر هر جا قدم میگذاری ضعف های بزرگ مدیریتی مشهوده