ترکستان دی(٢)

نفهمیدم کی ساعت سه شد. ماه اک نه غذا میخورد نه حاضر بود شیر بخوره و بخوابه. از توی بغلم فرار می کرد. به ناچار آماده شدم و رفتم کلاس. چه حس قشنگی داشت فضا. مربی در حال آموزش رقص دف با آهنگ دف میزنم بود. همه شادند و در حال رقص. بعد از سفر تابستون به خاطر همین فضایی که دیگه امکان حضور درش نداشتم دوری سخت تر از همیشه شده بود. هم دور شده بودم هم تعاملات اجتماعیم حذف شده بود. مینا همه حرکتها رو چک کرد؛ ایرادها رو برطرف کرد. به خواست خودم شش حرکت جدید آموزش داد. خودش به قدری زیبا و روان دستهاشو توی هوا میرقصونه که فکر می کنی  چقدر ساده است و تو هم میتونی. اما موقع انجامش می فهمی که کار نیکو کردن از پر کردن است

ماه اک که نه غذا خورده بود نه حاضر شده بود شیر بخوره و بخوابه؛ از نبود من به گریه افتاده بود. با عجله حرکتها رو انجام دادم و مینا فیلم گرفت. فرصت نبود زمان بیشتری تو اون فضای شاد بمونم. با اسنپ برگشتم خونه. همسر می گفت ماه اک اومده بوده پشت در ورودی. میزده به در و گریه می کرده شاید من  از در بیام تو. آخر هم وسط گریه ها تو بغل همسر خوابش برده بود. با همه عشقم کنارش دراز کشیدم. چقدر معصومانه به خواب رفته بود.  با روش خودم  وادارش کردم به شیر خوردن. به خودمون فکر می کردم. به شیرینی اون لحظه و لمس بی واسطه. به شیره جانی که نوش می کرد. به اینکه فرصت زیادی برای تجربه این دو نفره های خاص باقی نمونده. به این که این یکی از شیرین ترین لحظه های زندگی یک مادره. کاش این روزها کمی کش دار بشن. به اینکه خدا چه نعمت بزرگی نصیبمون کرده. به اینکه الهی قسمت همه مادرها بشه. هیچوقت نفهمیدم چرا خواهر همسر شیر دادن رو دوست نداشته

نماز که خوندم؛ آرایش می کردم و ته دلم آرزوی سایه بنفش می کردم اما همراهم نبود. تا پدر همسر حمام کنند و ماه اک رو بیدار کنم و بریم؛ نزدیک هشت بود. باز هم مثل همیشه خواهر همسر شکایت داشت که چرا زود نیامدید. 

یکی ازاخلاقیاتی که دوست دارم نداشته باشم؛ توضیح دادن دلیل  انجام بعضی از کارهامه. مثلا اینکه ماه خواب بود و بابا حمام بودن. خوب دیر رفتیم دیگه توضیح نداره.

پالتوی دوست داشتنی ام رو روی رگال آویزون کردم. (یکی از رسم های ترکستان اینه که واسه مهمونی های مفصل حتما رگال میزارن. خیلی خوشم میاد که لباسم یک جای مشخص داره و زیر کوهی از لباسهای بقیه مهمونها روی یک چوب لباسی مدفون نمیشه)

پودینگ ها رو چیدم روی میز تقریبا چیده شده با شارلوت، بورک، خاگینه، سالاد اولویه، مربا، سالاد، نوشیدنی و اسباب پذیرایی. مونده بود سوپ و غذا اصلی. هیچوقت با این همه تشریفات موافق نبودم و نیستم. هم اصراف میشه هم میزبان رسما بیچاره میشه. خواهر همسر سه شب تا دیر وقت بیدار مونده بود تا این تدارکات رو ببینه و تا جمعه طول کشید تا بتونه اون خونه ای که توش بمب ترکیده بود رو جمع کنه. به همین دلیل هم یک جورایی همدیگه رو ندیدیم .

خاله همسر که رسید؛ مسعود برای هر کدوم از بچه ها یک دسته گل خیلی کوچیک کاغذی و یک پازل آورده بود. این هم یکی از رسمهای خانواده همسره که تو مهمونیای مفصل بزرگترا حتما به بچه ها هدیه میدن. یک هدیه معمولی و عین هم که دعوا نشه و سرشون گرم بشه. مادر همسر هم وقت خوندن هدیه ها دوتا دفتر و یک بسته مداد شمعی کادو دادن به همه بچه ها.

به سختی کمی سوپ به ماه دادیم تا وقت غذا برسه. نمیدونم چرا تو مهمونیا یک جا بند نیستم. انگار که میزبان باشم؛ طبق رسم مامان چند دقیقه کنار هر کدوم از مهمونا البته به سبک خودم کنار جوونها می شینم. کاش بلد بودم خانم وار یک گوشه بشینم :)

موقع شام بورک و اولویه خوردم و به هوای خوشمزگی تیرامیسو، شارلوت کشیدم اما... از بوی میوه کیکش خوشم نیومد. ماه اک کم کم کلافه شده بود و کوهی از ظرف و ریخت و پاشی کل آشپزخونه رو گرفته بود. لحظه آخر تنها کاری که ازم برومد، جمع کردن استکانها و بشقابهای کیک از روی میزها بود.  با بی تابیهای ماه اک نمیشد بیشتر موند و کمک کرد.

وقتی رسیدیم  خونه با عجله جای ماه رو پهن کردم تا ماه اک که تو بغل باباجونش خوابیده بود رو بزارن اونجا تا بیدار نشه اما ... پنج دقیقه بعد وسط تشکش نشسته بود و روم به دیفال همین که رفتم دستشویی اومد پشت در و گریه ای سرداد که نگو... همسر هم با تز خودش که تو رو می خواد؛ از جاش تکون نخورده بود طفلک رو کمی ناز کنه و بغل کنه.