هیچ جایی از زندگی به این حد احساس وابستگی به کسی نکرده بودم. همیشه مستقل بودم و کار هیچکس را قبول نداشتم. اما از وقتی برای ارشد قبول شدم همسرک کنارم بود و من که به زور نجات از فکرهای خفه کننده تنهایی دست به این کار زده بودم و حالا دیگر تنها نبودم به غلط کردن افتادم. اما این درس دوست نداشتنی تنها راه دیدار همسرک بود. تنها بهانه مجاز برای تهران رفتن. یک روزی عاشق درس خواندن بودم. اینقدر کنکور دادم و نشد که دیگر نخواستم. و بالاخره روزی قبول شدم که دیگر علاقه ها در من مُرده بود. از وقتی قبول شدم همسرک به خاطر همه محبتی که به من داشت برای هیچ کمکی در این راه فرو گذار نکرد. بخصوص که تاکید داشت و دارد که باید مدرک ارشد را بگیری. من همه واحدها را به زور خواست همسرک و طبعا آن همه هزینه ای که کرده بودم با بدبختی پاس کردم. بعد از عقد مرخصی گرفتم. حوصله پایان نامه نداشتم. آموزش محور شدم. و حالا در همین دو درس مانده ام در عزای عضما که چه کنم. من اینقدر به همسرک در این راه وابسته ام که قدمهایم بدون او پیش نمیرود. من اینقدر وابسته ام که همسرک با آن همه هوش و زکاوت و ... این بار به خاطر کار نکردنهای من پیش دوستش خجالت زده شده از بس سراغ مترجم و فلان نرم افزار رو بلدی و غیره گرفته. خجالت کشیدم اما من حاضر هر چه لازم است پول بدهم اما کسی این کارها را انجام بدهد من نجات پیدا کنم.
من اینقدر وابسته ام که حالا که همسر طفلک به خاطر من شب قبل بیدار مانده و راهکاری پیدا کرده منه بی انگیزه فلج شده ام از ادامه کار. چرا اینقدر وابسته ام؟ چرا از درس متنفر شدم؟ چرا ...
+نظرات بعدن تایید خواهد شد
پایان نامه همیشه دلزدگی و عذاب خودش رو داره. تا جایی که من میدونم آموزش محور و همون دو درس هم دست کمی از پایان نامه نداره ولی خوب بدون جلسه دفاع. قسمت زیادیش طبیعیه. خصوصا برای تو که وسطش اززندگی مجردی به متاهلی هم تغییر پیدا کردی و اینا همه ادم رو بی انگیزه و تنبل میکنه! ولی به روزای خوب بعد از تموم شدن درست فکر کن. واقعا یه بار بزرگ از رو دوش ادم برداشته میشه. همیشه شروع سخته.(برای من که اینطوریه
)