حتی اگر زندگی آرومی داشته باشی، بعد از 30 سال یک همراه واقعی کنارت داشته باشی، بعد از 5 سال از یک خراب شده ای نجات پیدا کرده باشی و ... ولی زندگی کردن بلد نباشی، آرامش نداری. وقتی برای هر کار کوچکی خودتو سرزنش کنی [خواسته یا ناخواسته] اونوقت میبینی کارهایی هم که معتقدی باید انجام بدی، رو انجام نمیدی و بعد از انجام ندادنشون روزگار خودتو سیاه میکنی که چرا این کار رو کردی؟ چرا اون کار رو نکردی؟ چرا این حرف و زدی؟ چرا .....

قبل از عقد را یادم نیست اما از همون شب اول که عقد کردیم، خوابهای آشفته میبینم. همون شب اول نمیدونم چطور بودم که همسرک بیدار شده بود و گفت چی شده؟ یادمه بهش گفتم: فکر کردم باز هم تنهام(نمیدونم چه خوابی میدیدم). هنوز هم تقریبا هر شب خوابهای آشفته میبینم آنقدر که همسرک هم صداش درومده. پریشب که خواب میدیدم "انگار تو محوطه بیمارستانی بودم. یک کامیون هست پر از مُرده و هنوز هم هی مرده روی مرده میندازن" و دیشب که خواب میدیدم جایی نزدیک دریا هستیم با جمعی از بستگان و کسایی که نمیشناختم. قرار بود سیل بیاد یا هرچیزی که احتمال زنده موندن در اون اتفاق کم بود. اما منو با خودشون نبردن. با اینکه مامان بابا هم بودند خودشون فرار کردن و من موندم. بعد مامانجون را دیدم که گریه میکرد و باباجون هم از راه رسیدن. من فقط تو این فکر بودم که مامان بابا را ببینم و بگم من دیگه با شما نسبتی ندارم" چه حال خرابی داشتم :(

و حالا حالم خرابتر از آن است که تصور کنی. نقطه عطف(اینو از زبون دیوی معنی کنید) قضیه سفر پیش روی امروز است که من با این حال روحی خراب باید تک و تنها طی طریق کنم تا ولایت همسرک و خودش هم نیست. مانده‎ام با این منِ آشفته چه کنم

اضافه جات:

1+ خدایا نجاتم بده از این حال و روز خراب. یادم بده زندگی کردن رو و اگر استعداد یاد گرفتن ندارم یک کمی تزریق کن تا یاد بگیرم. خلاصه یک کاری بکن تا بتونم خودمو نجات بدم