و باز هم ...

باز هم لحظه خداحافظی نزدیک و نزدیکتر شد و  ما بیشتر از تمام لحظه‎های دیگر در سکوت یکدیگر را نفس کشیدیم. اشکهای بی‌شرم من که بدون خجالت روی گونه‎ام قِل میخورند و من مثلا یواشکی در پستوی انگشتانم قایمشان میکنم. حواسم هست که میفهمی اما مثلا می‎خواهم که نفهمی. که لحظه رفتن‎ات را تلخ نکنم. من بی‌تابم، از تنهایی تو در روزها و شبهای دور از من و خانواده. باز هم روزهایت می‎شوند کار، کار، کار. نه غذای درستی و نه حتی خواب کافی

شانزده روز پیش (روز 29ام) که دیدمت مثل قبل نبودی. یکجور داغون و خسته به نظر می‎رسیدی. لاغر و تکیده. چند روزی بود که به وضوح آثار این ایام را در صورتت می‎دیدم. بشاش شده بود و کمی تپل. امشب با نگرانی در گوشت زمزمه کردم مبادا باز هم به خودت نرسی و لاغر شوی؟ و تو می‎گویی شرایط من فعلا اینطوری است.

لحظه رفتن رسیده و در این هوای سرد لباس گرم همراه نداری و من پشیمانم چرا به زور لباس گرم برادرک را تنت نکردم. می‎ترسم از صبحی که سرد است و میرسی.

باز هم لحظه خداحافظی رسید. بازهم دل من گرفت. باز هم چشمم بارید و تو رفتی. به خدا می‎سپارمت همسفر زندگی‌ام

اضافه جات:

1+ جدایی یکی از سخت ترین اتفاق زندگی است. ای کاش همه جدایی ها موقتی و کوتاه باشند و خیلی زودی به وصال همیشگی منتهی شوند

2+ فردا تکلیف کارم مشخص میشه. نیاز به انرژی های مبثتتون دارم. لطفا.

3+ همه چیز را به خدا سپردم. درست میشه.