جمعه روز بدی بود

دوست نداشتم بیدار شم. تمام شب قبل را با فیلم و کارتون تا ساعت 2 بیدار بودم. با من مادر هستم دررررد کشیدم و حالم از اونی که بود بدتر شد. با اینکه از عصر خودمو ازش پنهون کردم بودم به هوای اینکه دوستش هست و مزاحمش نشم، پیام دادم حالم خیلی بده. تنها بودم. همه جا تاریک بود. پناه بردم به کارتون گیسو کمند.

هوا روشن شده بود. ساعت 10 بود. روز خیلی وقت بود روز شروع شده بود. هیچ دوست نداشتم از عصبانیتم کم بشه. باید تبریک میگفتم. به مادر شوهر، به پدر شوهر و صدا البته به عروس و داماد (جاری و برادرشوهر) به مناسبت چیده شدن خانه آرزوهاشون که به مناسبتش مهمانی ترتیب داده شده بود و صد البته امکان حضور بنده حقیر مهیا نبود. اما پر بودم از خشم. پر از عصبانیت. حوصله هیچ کس و هیچ چیز نداشتم. تاریک شد. وضو گرفتم. چادر انداختم سرم. نماز مغرب که تمام شد بعد از مدتها از شدت عجز سجده رفتم و اشک دیگه امونم نداد. 

خدایا من میدونم تو نعمت رو به من تمام کردی. میدونم که باید شاکر باشم و هستم. باید شاد باشم ولی من دلیل این حال خراب رو نمیدونم. تو نجاتم بده. 

چشمامو باز کردم. جمعه خیلی وقت بود که تمام شده بود. از همون وقتی که خوابیدم. شنبه شده بود . یاد شب قبل افتادم. که به محض پایان نماز، فکر مهربانی مادرشوهر پررنگ شد. زنگ زدم. حتی به جاری. تبریک گفتم و از ته دل آرزوی خوشبختی کردم. اون خشم و درد دیروز از بین رفته بود. ما مونده بودیم و یک هفته جدید با حس و حال تازه. خدای من معجزه کرده بود.