غم و شادی

السا: "اولاف! داری آب میشی"

اولاف: "بعضیا ارزششو دارن که براشون آب بشی"

چهارشنبه 2 اسفند

سرش رو بالا آورد و صورت خیسِ منو که دید، پا شد اومد بغلم کرد و شروع کرد به مسخره بازیهای همیشگی‍‌‌‌‎ش که منو بخندونه.  گریه کنان نشستم روی مبل و گفتم چرا شستنی هام تمام نمیشه؟ نشست کنارم و گفت: "پریود که تموم بشه همه چیز روبراه میشه"  چشمام می سوزه و داغه. برای اینکه حواسم پرت بشه، ویدیوی دوره رو میزارم و تنظیمات نرم افزار رو انجام میدم. 

از دیروز که زود از خونه  زدم  بیرون تا بتونم با مدیر مدرسه ماهک صحبت کنم (درباره اینکه سه ماهه پیگیرم که ماهک توی جشن سال نو مدرسه اجرای تنبک داشته باشه و حالا که دو هفته تا جشن مونده میگن باید با فلانی با هم اجرا کنند و من از اول اینو نمیخواستم و حتی اگر هم میخواستم هماهنگ شدن توی ده روز  امکانپذیر نیست و کلا خیلی عصبی شده بودم که مامانِ اون پسره پریده وسط و گند زده به درخواستی که اینقدر پیگیرش بودم) ولی اسنپ اینقدر دیر رسید که هم دیر رسیدم مدرسه، هم نتونستم مدیر رو ببینم، هم دوباره روی سرماخوردگیم سرما خوردم. به قدری حالم بد بود که بعدش حتی نتونستم بمونم پریس رو ببینم. اسنپ گرفتم و برگشتم اما اینقدر احساس کثیفی به ماشینش داشتم که اومدم خونه و دوباره رفتم دوش گرفتم.  حال جسمیم که تازه بهتر شده بود با تو سرما منتظر اسنپ موندن دوباره داغون شد. تا حالا اینطور سرمانخورده بودم که تا بیاد خوب بشه دوباره و دوباره روش سرما بخورم و روز از نو روزی از نو. الان دو هفته است مریضم.

زنگ زدم که پیگیر ثبت نام مدرسه ماهک بشم که حرف کارت واکسن شد و یادم اومد من واکسن 6 سالگی ماهک رو از ترس مریضیها نزدم که بدنش ضعیف نشه. امروز میگه ببر بزنم. خسته شدم که اینقدر ترسیدم. خودم امروز اصلا رو فرم نیستم اما با نگرانی چیزایی آماده میکنم بپوشه که نیاز نباشه بعدش ببرمش حمام.

جمعه 4 اسفند

تا حالا تو زندگیم اینقدر سرما رو سرما نخورده بودم. این وسط پریود هم اوضاع رو بدتر از بد کرده بود.  از سه شنبه تا دیروز وضعیتم به قدری داغون بود که دیروز حس میکردم دیگه خوب نمی شم. حالا ماهک هم از عصر چهارشنبه تا همین امروز صبح ساعت 5 تب داشت و منِ مریض، حتی نمی تونستم شبها درست بخوابم چون باید تبش رو کنترل میکردم. تقریبا نصف دیروز رو خواب بودم از بس حالم بد بود. اما اوضاع خونه به قدری افتضاح بود که با سختی جارو زدم، خونه رو جمع کنم و بعد ده روز که خونه بودیم با سختی برای خودم سوپ پختم. ماهک تب دار هم که تقریبا کل روز رو خواب بود و شب هم قبل از ده خوابید. من اما دوباره باید بیدار می موندم که تایم داروش برسه و بعد هم منتظر بمونم تبش بیاد پایین بعد بخوابم. کلا واکسن سختی بود خصوصا برای من که خودم هم مریض بودم. امروز با حال بهتری بیدار شدم اما با وجود کلی ویتامین و دارو، با یک ساعت کار کردن تو خونه دوباره احساس کوفتگی توی بدنم دارم. انگار که کوه کندم.

بعد از برگشتن از اصفهان تا دو روز خیلی خوب بودم، خیلی. اما شب سوم در برابر یک اتفاق کوچیک، چند بار شستشو انجام دادم و بعدش به شدت از واکنش خودم شوکه شده بودم. من ده روز که اصفهان بودم واکنش هام خیلی تعدیل شده بود. تحملم بالاتر بودم و کمتر احساس نیاز به شستن داشتم. از اون شب کابوس می دیدم. روز بعدش به همسر گفتم من اینقدر دلم نمی خواست برگردم کرج که احساس میکنم یک بار دیگه از اول از  تنهاییم ترسیدم. از اینکه اینجا هیچ دری به روم باز نیست و جز تو هیچ پشت و پناهی ندارم. شاید اون واکنش ها و ترسها به خاطر pms بود ولی هر چی که بود من رو خیلی غمگین و وحشت‌زده کرده بود.

روز چهارشنبه که برای واکسن ماهک رفتم، یک سری سوال برای ثبت پرسید و گفت اگر بخوای میتونی با مشاورمون الان صحبت کنی. وقتی شروع کردم حرف زدن، گفت: "OCD هستی؟ گفتم: "بله" گفت:"تو خانوادتون کسی هست که وسواس داشته باشه؟ OCD ژنتیکی هستش" کسی به خاطرم نیومد و گفتم نه گفت:" ممکنه از نسلهای قبلی بهت منتقل شده باشه. چرا نوروفیدبک رو امتحان نمی کنی؟" و وقتی فهمید دارو میخورم گفت:"دکتر داروهاتو تغییر هم داده؟" گفتم: "فقط 6 ماه تحت نظر بودم و بعدش به خاطر رفتار غیرانسانیِ دکترنما دیگه ادامه ندادم و چون دکترها معمولا در حال نقض تجویزات هم هستن از ترس تغییر دارو و برگشتن حمله ها، دیگه روانپزشک دیگه ای رو ملاقات نکردم" گفت: "دارو باید چند ماه یک بار عوض میشده و نباید اینقدر طولانی یک دارو رو میخوردی" (البته نمیدونم نظرش تا چه اندازه صحیحه).گفتم تهران نوبت دارم؟ گفت چرا میخوای بری تهران؟و یک روانپزشک تو کرج معرفی کرد که گفت: " تو درمان OCD عالی هستش و خانواده یک پزشک رو که همه OCD بودن رو درمان کرده."

وقتی براش گفتم من یه کمی وسواس داشتم اما با مهاجرت به کرج و از دست دادن تمام رابطه های دور و نزدیکم، وسواس رو فرافکنی کردم روی کل زندگیم. گفت کاملا طبیعیه. گفتم که با اومدن کرونا فکر کردم همه میمیریم و با وجود یک تصادفِ بد قبل از کرونا، یک برون ریزی وحشتناک عصبی داشتم. بازم گفت فکرات کاملا طبیعی بوده در مورد کرونا چون اینطور به همه القا شده بود و خودش گفت: " حساسیتت به زباله از زمان کرونا شدید شده"

گفت: " باید درمان کنی. چون دارو میخوری امکان استفاده از نوروفیدبک رو نداری. گاهی OCD ها مقاومت دارویی هم ممکنه داشته باشن. ولی چاره ای نیست باید پیگیر باشی و درمان کنی." گفت که شاید با قطع دارو برگرده. وقتی از دندون قروچه های شبانه زیادِ ماهک توی خواب گفتم: "گفت یا انگل هستش". (که باخنده این احتمال رو رد کرد) و گفت: " تو خونه شما که انگلی وجود نداره. عدم ثبات تو باعث استرس در دخترت شده و باید تو درمان بشی که ماه خوب بشه. دیدی رانندگی میکنی یکی یهو میگه مراقب باش استرس میگیری؟ حالا فکر کن ماه داره راه میره و تو داری کنترلش میکنی که از کجا بره از کجا نره"

گفتم : "دستمو میشورم ولی یادم نمیاد مایع زدم یا نه؟" گفت: "ترتیب بزار. شماره گزاری کن" گفتم : "گاهی میرم بیرون و با یک اتفاق ساده میشورم همه چیزو" گفت: "الکل بزن. یک کار دیگه بکن ولی نشور" و این حرفها به زبون چقدر آسونه. گفتم میشورم و بعدش خودسرزنشگری شدید دارم. گفت: "این طبیعت وسواسه"

اوففففففف

و من از همه این حرفها، از همه این خستگی روانیِ عمیقی که در درونم نسبت به این شرایط دارم، بیشتر برای ماه ناراحتم.

حالا موندم توی دوراهی اینکه روانپزشک تهران رو انتخاب کنم یا همین کرج رو برم؟ شماره روانپزشک کرج رو تو اینترنت پیدا نکردم. اونی که بود اشتباه بود. باید ببینم میتونم قبل از عید ازش نوبت بگیرم؟ وگرنه فعلا تهران رو میرم ببینم اوضاع چطور پیش میره

غ ـ ـزل‌وار:

1+ نوبت 2 اسفند به خاطر سفر دکتر کنسل شد

2+ وقتی به خواهرک گفتم که به دکتر گفتم کسی اطرافم وسواس نداره و همسر بهم گفت چرا خاله "ن" که داره. خواهرک گفت: "یادت نبود که پاهای امیر به خاطر وسواس خاله نفیس دچار اگزمای شدید شد؟ تو خانواده مامان ریشه وسواس هست و منم یک چیزایی درونم هست که میفهمم اگر بهش میدون بدم خیلی سریع اوج میگیره" و امروز با خودم فکر میکنم: "عمه مامان هم وسواس داره خوب. برای دستشویی رفتم پلاستیک توی پاش میکرد ... الان دیگه خیلی پیره نمیدونم چه میکنه ولی قدیما که اینطوری بود"

3+ کاش راحت بودم و میتونستم بزارم کسی بیاد کارای خونه تکونی رو بکنه. چقدر به خودم براش غر میزنم.

4+ با همه بهم ریختگی های این ده روز که فکر کنم اصلش از پریود باشه و روانشناس هم تاییدش کرد، یک حس خوشبختی عمیق هرچقدر هم کمرنگ و کم جون در من جولان میده. من عاشق همسر هستم. عاشق ماه دردونه ای که کوچکترین بزرگ معلم زندگیم هست و خیلی چیزا بهم یاد داده و میده. عاشق خونه مون، ماشین مون، وبلاگم  و همه آدمای واقعی و مجازی زندگیم هستم. 

5+ این مدت من خیلی از مادر همسر فاصله گرفتم اما امروز که زنگ زد حال ماه رو بپرسه، با خودم فکر میکردم شاید باید یه کم متعادلتر رفتار کنم. نه مثل قبل نه اینقدر سخت گیرانه. باید حد وسط رو پیدا کنم

6+ چقدر بلاگ اسکای مسخره شده با اون تبلیغی که بالای وبلاگها میزاره. به نظرم این یک بی احترامی محسوب میشه