و دوباره زندگی

نمیدونم بعد از چند هفته یا چند روز چشم باز کردن با استرس، امروز با حال خوب تو خونه خودمون و روی تخت خودمون بیدار شدم و این بهترین موهبت خداست.

 وقتی بی قرار بودم؛ وقتی حتی یک دقیقه نمیتونستم بشینم؛ وقتی سرم و شونه هام میسوخت و داغ می شد؛ وقتی نفس هام از شدت اضطراب بلند و کشدار می شد؛ وقتی نفس نفس میزدم و نفسم تازه نمی شد؛ وقتی پا میشدم و سرم گیج میرفت و چشمام سیاه میشد و تعادلم رو از دست می دادم و میخوردم زمین؛ وقتی دستام خواب میرفت و انگشتام تا می شد و نمی تونستم باز نگه شون دارم؛ وقتی از شدت نفس نفس جملاتم بریده بریده بیان میشد؛ وقتی دکتر گفت از عوارض قطع دارو هست و فعلا آلپرازولام بخور و بیا ولی همسر می گفت خودتو به یک داروی جدید عادت نده حالا که شروع کردی باز تحمل کن، همینو بخور تا نرمال شی و بعد قطع کنی؛ وقتی اونقدر حالم خراب بود که نه میتونستم جگر گوشه ام رو عوض کنم، نه غذا بدم نه حتی نگاش کنم؛ وقتی ناله می کردم و بی وقفه تکون میخوردم بلکه کمی قرار از دست رفته وجودم برگرده؛ وقتی جملات ناله ام رو هی تمرار میکردم و ماه می گفت "اینو نگو مامان." و دلم کباب میشد براش و سکوت می کردن. وقتی وسط بد حالیهای شدید صدام می زد و من توان جواب دادن نداشتم و حتی جونی نداشتم که شرمنده اش باشم بخاطر بهم ریختگی تعادل روانم؛ وقتی تو بی قراریهام به مامان زنگ می زدم و مثل ابر بهار گریه می کردم که چرا تیومدی؛ وقتی صبح میشد و با یک حجم عظیمی از اضطراب روبرو می شدم. وقتی از تنهایی می ترسیدم؛ وقتی زنگ زدم به خانم همسایه و از اینکه نفسم بالا نمیومد فکر کرده بود کرونا گرفتم؛ وقتی اومد تا حال من بهتر بشه و نگران بودم حال بدم؛ حالش رو خراب کنه؛ وقتی خواهر همسر بعد از دو هفته فهمید مریضم و زنگ و من یک سره گریه کردم؛ وقتی قرار بود همسر برای معامله مهمی بره و من میخواستم قوی و سر پا باشم اما نمی تونستم؛ وقتی همسر می گفت: " من اینجا دست تنهام و همه فشار روی منِ لاقل تو باید خوب باشی و به من روحیه بدی اما داری به خودت می پیچی. سعی کن قوی باشی و از جات بلند شی و قوت قلب من باشی وایه این معامله"؛ وقتی رو پا ایستادن و نشستن و راه رفتن غیر ممکن ترین کارهای دنیا به نظر می رسیدن؛ وقتی ...  بیدار شدن در آرامش با تنی آرام، رویایی بود دور از دسترس. رویای که حتی در عالم رویا هم نمی توانستم داشته باشم اش. همان روزهای شدیدن بی قرار بود که فهمیدم همین که فقط بیدار شوم در آرامش نعمتی است که نباید هیچ سختی دیگری باعث شود نادیده گرفته شود. 

+  دوباره خانه مان را دوست دارم. دوباره حالم با خانه مان خوب ااست

+ چقدر خوشحالم که خوب شدم

+ این رورها انرژی مثبت تونو نیاز دارم

+ امروز نظرات رو تایید میکنم

خوردن دوباره قرص ها آروم ترم کرد و هزار برابر اون دیدن خانواده همسر معجزه عمیقی در بهبود حالم داشت. با اینکه همون ساعتهای اولی که رسیدیم ترکستان خبر فوت ناگهانی یک دوست خیلی خیلی عزیز رو شنیدم و تمام چند روزی که اونجا بود زمان زیادی به خودش و مرگش فکر می کردم اما شلوغی دورم و خوشحالی دیدارشون اجازه نداد باز برم تو خودم. درسته که قرص ها ناگهانی قطع شده بود اما ترس کرونا با بیرون رفتن های هر روزه اجباری ما؛ سنگینی تغییری که در سدد انجامش هستیم و بیشتر از اینها زمان خیلی طولانی که از بعد از ٢٥ بهمن خونه بودیم و عزیزانمون رو ندیدیم تاثیر بدی توی بهم ریختگی روانم داشت. چهارشنبه شب که طهرش رسیده بودیم مادر همسر ترس ام رو گرفت (همسر میگه خرافاتِ اما میگن به سنگ هم اعتقاد داشته باشی حاجتت رو میده و من به مادر همسر ایمان دارم :)) ) و درست فردا صبحش با استرس شدید و فکر اون عزیز از دست رفته داشتم اما یک ساعت بعد ناگهانی خوب خوب شد و روزهای بعد هم خبری ازش نبود. تا دیروز که اولین صبحِ بعد از سفر بود تو خونه خودمون و من باز استرس داشتم اما خیلی کم و امروز با اینکه هنوز فشار کاری که در حال انجامش هستیم سر جاشه من آرومِ آرومم.