الان تقریبا ١٢ روزه که سردرد با مسکن تا عصر خوب میشه و روز بعد با درد دقیقا تو بالتزین نقطه راست سرم بیدار میشم. دلیلش هر چی که هست امروز با همه غمی که تو دلم هنوز موج میزنه میخوام تلاش کنم دوباره سر پا شم و طلب خیر کنم برای همه اونهایی که دوستشون دارم. همه اونهایی که میدونم آدمهای خوبی ان و تلاش کنم خونه رو جمع کنم و با یک حمام گرم یک آسایش نسبی هم که شده مهمون تن و ذهنم کنم. باید این لباس غم رو از تنم در بیارم و دوباره فرو برم تو نقش اصلی ام. باید بشم یک غ ز ل پر از حال خوب، یک مادر با حوصله که برلی دخترک شیرینش زمان میذاره.

تو این روزا که خوب نبودم؛ ماه اک خیلی هوامو داشت. همین که میدید تو خودمم میومد روبروم میگفت مامان و از اون لبخندهای مامان کش تخویلم میداد و من با اون حال بدم نمیتونستم این فرشته نجات رو بغل نگیرم. دیروز که با مامان حرف میزدم و وسطش اسکام بی صدا میریخت تمام حواسش به من بود. می پرسید گریه میکنی؟ و وقتی میدید میخودم و میگم نه اما صورتم خیسه باز سوالش رو تکرار میکرد و وقتی میگفتم آره. میگفت گیه نکن.

ماه اک تنها کسیه که منو سرپا نگه داشت. خانوادم که دورن و همسر.... از راه میرسه سرش تو گوشیه تا بیهوش شه. نهایت یه کم هم با ماه بازی کنه. بعد بیدار میشه. شام، نماز، گوشی و خواب

دیشب بازم ناراحت شدم. شانسش گفت عصبانی نشدم اما هنوز دلخورم از این که همیشه باید ازش بخوام حواسش به منم باشه. متنفرم از این کار

خوابم میاد ولی خونه بمب ترکیده این چند روز که داغون بودم. خدا کنه ماه بخوابه. 

علیرغم میل باطنی تصمیم گرفتم مهمونی فردا رو برم. باید از این وضع خودمو نجات بدم اما دلخوری شدیدم از آزاد همچنان پا برجاست و فکر نکنم دیگه بتونم مثل قبل باشم باهاش مگر رویه اون تغییر کنه

خدا کنه ماه بخوابه

همسر با وجود تذکرهای من برای گیر نکردن تو شلوغیا که قرار بود زودتر برگرده خونه؛ کار خودشو کرده و هنوز نیومده