بعد از تماس مامان به طرز بدی مضطرب بودم. بر اساس آموخته ام از کتاب "چهار اثر" که میگه هر جا نتونستی تصمیم بگیری چه کنی و نگرانی داشتی مسئله رو رها کن و تصمیم رو بسپار به معبود؛ خودم آیه افوض امری رو مطابق این حرفها یافتم؛ شروع کردم تند تند ذکر گفتن و گفتم خدایا تو گواهی چقدر دوست دارم برم اما دلم میخواد همسر هم بیاد. ولی همه چیز رو به تو واگذار می کنم. کم کم آروم شدم. یک ساعت بعد وقتی همسر رسید گفت یک کار دیگه هم میشه کرد! 

و به شرط ها و شروط ها همونطوری که تو نظر من بود با هم بریم. اینطوری ما خیلی زود برسیم دو ساعت قبل از مراسمه ولی من راضی ام. یک آرایش ساده می کنم و موهامو اتو میزنم و بدو بدو میرم. تریپ کلاس هم میگیرم که من خیلی اروپایی عمل کردم :)))

چقدر خوشحالم که اینجا رو دارم که برام شماها رو عین یک هدیه توی زندگیم قرار داده و همتون با انتقاد یا با تعریف نظرات ارزشمندتون رو برام مینویسید

دوستتون دارم

با نظر ویرگول احساس این تازه به دوران رسیده های فلک زده رو داشتم وقتی نوشته بود ماه تا دو هفته پیش صندلی نداشت. :))) احساس کردم لابد بعضیا فکر کردن اه اه اینو نگاه. چقدر جوگیر شده :)))