+ به شدت نیاز داشتم بنویسم. اما به قدری خوابم که نمیتونم.  فقط یادم میمونه که

با خستگی، کلافگی و غرهای ماه‌اک و سختی، شام پختم!!!!

و بدون  من شام خورد!!!!!

+ ما با هم شرایط سختی رو گذروندیم تا به اینجا رسیدیم. اما سر مسائل کوچیک زبون هم رو نمی فهمیم

+ همه مردای آکادمیک که زیاد با فرمول‌های ریاضی سر و کار دارن؛  فکر می کنند طرز فکر و رفتارشون  خودِ قضیه ریاضی هستش که درستی‌اش به اثبات رسیده و قابل تغییر نیست؟

+ میگم از این به بعد رویه ام رو عوض می کنم. میگه کردی دیگه چند روز یک بار بحث داریم. اما نمیدونه که زندگی جسمی و روانی من از وقتی باردار شدم عوض شده و حق نداره شرایط خودش رو با من مقایسه کنه وقتی نه دوران بارداری رو طی کرده؛ نه بچه شیر داده و نه صبح تا شب با یک بچه کانگورویی که دوست داره فقط تو کیسه شکم مامانش باشه سر و کله زده. 

+ شارمین دیدی به من گفتی یک بازنگری رو خودم دارم؟ چطور میشه به یک آدم یاد داد که کمی بازنگری کنه خودش رو وقتی فکر می کنه همیشه حق با اونه

+ مهره خطاب به پیچ گفته بود باید تو غربت منو بیشتر دوست داشته باشی. ولی همسر انگار بلد نیست تو غربت بیشتر دوستم داشته باشه. یادم نمیره اوایل عروسی که هنوز نپذیرفته بودم زندگی من از مامان اینا مستقل شده؛ بحثمون شد. نمیدونم قضیه چی بود و حق با کی بود. باز طبق معمول همیشه که تو بحثها نمیاد بحث رو عوض کنه که شدید نشه و یک دست بکشه رو سر من که همه محبتهای دورو برم رو ازم گرفته با غربت اومدنمون؛ اون شب گریه کردم و اون عین یک روح فقط از کنارم بی اعتنا رد شد که بره بخوابه؛ اونوقت من از بی کسی، خودم!!! خودم رفتم تو تخت هولش دادم و گفتم یالا. باید اندازه تمام آغوش هایی که ازم گرفتی شون بغلم کنی. حالا سه سال گذشته و هیچی عوض نشده. هنوزم سر چیزهای مسخره حرص و جیغم رو در می آره. تو  بحث به جای سکوت و کوتاه اومدن فقط من رو جری تر می کنه. دست کشیدن رو سرم پیشکش. منم گاهی همینم اما نه همیشه. تنها تفاوت امشب این بود که وقتی تو حرفام فهمید یک جاهایی حق با منه اونقدر مسخره بازی درآورد تا خندیدم.

+ اینقدر نیاز به تنهایی و خلوت داشتم که دارم از خواب میمیرم اما الکی بیدار نشستم