از وقتی یادم میاد نزدیک سفر رفتن که می شه لبریز می شم از استرس. این بار هم از این قاعده مستثنا نیست. از شدت استرس نمیتونم هیچ کاری انجام بدم. یک جورایی انگار این بار شدیدتر هم هست. اینقدر که این مدت همش خونه بودم و خیلی کم بیرون رفتم. حالا ساک رو کی ببنده؟ اصلا نمیدونم چی بردارم.

از طرفی همونقدر که رفتن خونه پدر همسر رو دوست دارم؛ گاهی همونقدر تعامل باهاشون برام استرس آوره از بس تجمل‌گرا هستند و از بس اعتماد به نفس من کمه. من تو چند سال بعد از عروسی اینقدر توی مهمونی های رسمی ( مهمونی داخل منزل که مردها هم حضور داشته باشند و لازمه لباس حجاب دار بپوشی نه مانتو) حضور نداشتم که یک لباس مناسب اینجور مهمونی ها ندارم. یعنی اینقدر این مهمونی ها زمانی بود که نمی تونستیم بریم؛ یا معمولا تو رستوران برگزار می شدند  که دنبالش نبودم برای مهمونی داخل خونه لباس تهیه کنم. یک لباس از دوران عقد دارم که احساس می کنم خیلی هم خوب نیست از بس اون زمان ناراحت شدم که همسر به دلایلی نذاشت بپوشمش. کلا حسم رو نسبت بهش خراب کرد. زنگ زدم به خواهرشوهر ببینم چی می پوشه. می بینم با اون همه لباس و مانتو (کلا خیلی اهل لباس ِ )به شوهرش گفته بریم لباس بخرم. حالا شوهرش مخالفت کرده بماند. تازه بهش میگم من شاید همون لباس مهمونی عید رو بپوشم میگه نه حالا همه فکر می کنند تو همون یک لباس رو داری :( همین طرز فکر هم حال منو آشفته تر کرده. پشیمونم که موافقت کردم بریم.