بیشتر از پانزده سال بود که مستقیم مخاطب صحبتهای هم نبودیم. درست از همان زمان که آن خانم  عمه نما (بلا نسبت شما) امر کردند که دیگر باید ازش حجاب بگیرم و دیگر باید سر و سنگین باشم.

حالا بعد از این همه سال و بعد از ده سال که پس از فوت مادرش پیله تنهایی و غم را درید! به مناسبت اینکه دستانش را در دستان دختری مهربان حلقه کرد؛ تماس گرفتم. منتظر بودم بعد از جواب دادن بپرسد شما؟ 

بر خلاف انتظارم به سلامی گرم و کشدار مهمان شدم. بعد از حال و احوال، قبل از اینکه من تبریک بگویم؛...  او چشمت روشن گفت و چقدر چسبید این تبریک از زبان همبازی دوران بچگی. اسم دخترکم را پرسید و  گفت چه اسم قشنگی. وقتی تبریک گفتم؛ با اینکه هر دو می دانستیم به دلیل پاره ای از مسائل فقط بزرگترها به جشن کوچکشان دعوت شده بودند؛ با خنده و مهربانی گفت چرا نیامدی؟! خندیدم  و گفتم ان شالله یک فرصت دیگر و او خندید و گفت حالا ما اول می آییم. از ته دلم بدون دلنگرانی هایی که میدانید گفتم قدمتان به چشم.

راستش هیجان زده شده بودم از این مکالمه شیرین با همبازی دوران بچگی ام بعد از این همه سال!!! چقدر دلم خواست واقعا مهمان خانه ام شوند اما ته همه این حسهای خوش رسیدم به دلی غمگین از اینکه من میزبان خوبی نبوده ام. کاش می شد تمام حساسیتها از بین برود و من بدون دلنگرانی و استرس پذیرای مهمان می شدم. کاش به جای آن همه اضطراب، لذت می بردم و حس خوبش را به بقیه هم می دادم. ای کاش ... ای کاش...

غ زل واره:

به دعایتان به شدت نیازمندم