چتر نیمه باز خوشبختی

هنوز دلم یخ زده است

از سخت گیری‎های گاه و بی گاهِ روزگار

                                             غ ـزل

اپیزود 1: ساعت چهار بعد از ظهر است. یک مرتبه از خواب بیدار میشوم. ساغت شروع مراسم است. نه عقربه ها حرکت میکند. نه خواب به چشمانم می آید و چقدر غمگین ام که من نیستم. کاش نپرسیده بودم ساعت شروع مراسم را که ناخودآگاه همان ساعت بیدار شوم و زمان نگذرد و حسرت بخورم که همه هستند به جز من. سعی میکنم با کارها سرم را گرم کنم که صدای چرخش کلید توی در، فضای خانه را پُر می‎کند و مردِ من زودتر از بقیه روزها از راه میرسد.

اپیزود 2:ساعت نزدیک یک نیمه شب است. وضعیت روانی ام دارد به حالت عادی برمیگردد و دوباره احساسِ خوشبختی چترش را  دارد کم کم باز میکند. در تمام این چند ماه،  این بدترین وضعیت روحی بود که تجربه کردم. غمگین می‌شدم گاهی و حتی خشمگین اما دوزش چند برابر پایین‌تر از اتفاق اخیر بود. 

اپیزود 3. صبح شده. هنوز پُر انرژی نیستم اما خوبم. خیلی خیلی خوبتر از سه روز گذشته.همسرک خبر جدیدی داد که من باید خیلی از شنیدنش خوشحال می‌شدم اما نشدم. حتی کمی هم در دلم استرس گرفتم در حالیکه دو ماه است منتظر این اتفاق بودم. راستش چند روز گذشته آنقدر برای همان موضوع در ذهنم درد کشیدم که انگار شادیِ رُخ دادنش از دست رفته است.

اپیزود 4: گاهی فقط گاهی باید گفت لعنت به فاصله ها