آخرش لحظه‎هایی هست که تنهایی

نمیدونم چطور بعضی ها تنها زندگی کردن را انتخاب میکنند. از دیروز که مامان اینها رفته اند و برادرک اغلب بیرون است من تنها هستم. تمام دیروز بعد از ظهر و امروز به جز بعد ازظهر که سر من در حال انفجار بود و چشمهایم در حال کور شدن(خوابیدم از درد)، همسرک آنلاین در کنار من بود. همین حالا از فرط خستگی خداحافظی کرد. همین حالا. و همین حالا نرفته قلب من ناآرام شده از این تنهایی. از این نبودن. از اینکه دل من مشهد است و خودم اینجا. 

روزهایی که تنهایی ذره ذره وجود را آب میکرد (دوران مجردی) گاهی به سرم میزد از این خانه بروم. چون عصبی بودم، گریه میکردم و اصلا خاطرم نیست معمولا چه زمانهایی میگفتم از این خانه میروم. اما فکر کنم میگفتم: "اگر تا فلان وقت ازدواج نکردم میروم. من جایی را میخواهم که صاحب اختیارش باشم. خانم آن خانه باشم". بعد روی تخت دراز میشدم. به رفتن فکر میکردم. به روزهایی که مامان نیست و من هم انگار نیستم. به روزهایی که مامان نیست و همه زندگی ام تعطبل میشود. آنوقت به خودم میگفتم با کدام جرات میخواهی تنها زندگی کنی؟ تو بدون مامان نفس هم نمیتوانی بکشی حالا تو! یک خانه جدا! تنهایی!!! خفه شو

هرگز هرگز نتوانستم بپذیرم که تنها باشم. و حالا با همه داشتن‎ها و بودن‎ها فقط به خاطر فاصله‎های فیزیکی احساس تنهایی دارد مرا خفه میکند. راستش ترسیده‎ام. و قلبم مثل بچه های دور از مامان تندتند میزند.

اضافه جات: 

خدایا خودت که داری میبینی حال مرا. میشود ما را همین نزدیکی ها، نزدیکی های مامان و بابا جا بدهی؟  میشود مرا از ماه‎ِمان دور نکنی!