اینجا یکی از بهشتهای احساس من است اما نمی تواند دائمی باشد. همانطور که هیچ چیز این دنیا ماندنی نیست. اینجا بهشت است تا وقتی به اندازه اینجا باشیم. تا وقتی میزبانمان را خیته نکرده باشیم. امروز احساس کردم کم کم باید بانگ رفتن نواخت. همه اصرار دارند بیشتر بمانیم اما مهمان یک روز دو روز نه یک ماه :))
امشب بی دلیل دلم گرفته است و بی حوصله ام. حتی حوصله بازیگوشیهای ماه قبل از خواب را نداشتم. بالاخره خوابید و نوبت خواب من هم رسید.
+ نظرات در پست قبل باز است