سکوت شب

با همه خستگی و کمردرد یک گوشه نشستم و توی سکوت خونه با یک فنجون آب جوش، بیسکوئیت شکلاتی میخورم. خیلی دلم چایی میخواد اما خسته ام و به یک آب جوش بسنده کردم. تلخی دوست داشتنی شکلات مغز بیسکوییت کامم رو پر می کنه و آرامش دورنم رو بعد از ١٣ روز تشدید می کنه. 

سه شب مشهد بودیم. در عین اینکه سفر شیرینی بود در کنار همسر و ماه اک اما خوردن پرده دستشویی حرم به صورتم و چادری که از آب وضو خیس بود؛ ته ذهنم رو چنان درگیر کرده بود که تا برنمی گشتم و همه چیز رو نمی شستم آرامش کامل به درونم برنمی گشت. زمان اونقدر نبود که چادرم رو بدم لاندری هتل بشوره چون فقط یک چادر همراهم  بود.

حالا بعد از دو روز که هر چه بود و نبود را یا شستم، یا ضدعفونی کردم یا اگر لازم نبود دور انداختم؛ با خیالی تخت وسط آشپزخانه چمباتمه زدم و خودم را به یک نوشیدنی گرم خیلی ساده مهمان کرده ام و از خودم تشکر می کنم که روزهای سفر را با اضطراب خراب نکردم و لذت بردم از فرصتی که بعد از هفت سال دست داده بود تا من و همسر بالاخره یک سفر بدون حضور خانواده ها به جایی غیر از محل سکونت خانواده هایمان داشته باشیم.

بعد از چند سال خواسته دلم برآورده شد و یک سجاده و جانماز جدید با طرح ترمه ای متفاوت خریدم و یک تسبیح سنگ با همان طیف رنگی ترمه به سلیقه همسرجان. یک بلوز آزاد و خنک و یک قوری خرگوشی ست ظرفهایی که برای سیسمونی خریده بودم؛ یادگاری برای اولین سفر ماه اک.

حالا با خیالی تخت نوشیدنی گرمم را جرعه جرعه می نوشم و به فردایی پر از امید فکر می کنم که دوباره به زندگی عادی برمیگردم و دوباره هدف های ریز ریز تعیین می کنم برای برداشتن گامهایی بزرگ

+ یک سفرنامه خیلی معمولی  از این چند روز نوشتم اما به دلایل کاملا شخصی شاید خصوصی منتشرش کنم

+ همتون رو خوندم اما جون کامنت گذاشتن ندارم

+ حرم به قدری شلوغ بود که مجال تمرکز و دعا نبود. تنها دعای از ته دلم شفای این مرض لعنتی بود و تربیت صحیح ماه اک. به اضافه دو رکعت نماز حاجت برای همه اونها که بهم التماس دعا گفتن

 که شماها هم جزشون بودید

+ یک هفته است ماه اک درست غذا نمیخوره. دلم میگیره از نخوردنش