حیرانم

چشم دوخته ام به طلایی موهایش که با تابش نور کم جان عصرگاهی خورشید؛ درست مثل طلا برق می زند. این سومین بار است در دو ساعت گذشته که تلاش می کنم بخوابد شاید به کارهایم برسم. دیروز فقط یک زنگ تلفن ساده و نخوابیده بیدار شدن ماه اک با صدایش تمام عصرم را به فنا داد. هوس نوشیدنی گرم بعد از کشک و بادمجان مجبورم می کند بچه به بغل چایی بریزم. هواسم هست که چایی رویمان نریزد. لم می دهم روی کاناپه و نگتهم که می افتد به صورت قرص ماهش، پلکهایش را بسته می بینم و خط سیاه مژه های پیچ و تاب دارش منحنی زیبایی را روی صورتی گلگون صورتش نقش کشیده. سر انگشتهایم را روی هم می کشم و از اینکه بعد از سه ماه تقریبا صاف شده و دیگر زیر نیست ته دلم قنج می رود. با این حال خشکی شان و سیاهی های دور ناخن ها که تاثیر شستن زیاد است؟ ظن‌ام بر کمبود ویتامین هاست... در هر صورت همین ها دلم را به درد می آورد. به یاد دستهای برف و تپل خانم همسایه می افتم که اگر بی ارزش ترین بدلیجات را هم به دستش آویزان کند؛ گرانبهاترین دیده می شود آنقدر که دستهایش زیباست. تصویر استوری اعتماد به نفس اینستا در ذهنم مسجم می شود و منی که با همه داشته ها و نداشته هایم هنوز موفق به افزایش لازم تا تثبیت اش نشده ام.

چشم می دوزم به دهانش که مک می زند و صدای نفس هایش که با فرو دادن شیر بالا و پایین می شود. غرق می شوم در خودم. در خودی که این روزها غریب است. نه غمگین است؛ نه ناراحت. نه مضطرب است نه دلواپس. اما خوشحال هم نیست. نه کسی تلخی کرده و تلخش کرده. نه چیزی بهم ریخته و آشفته اس کرده. این روزها افتاده است روی دور باطل تو عرضه نداری!!! تو مادر خوبی نیستی!!! تو کدبانو نیستی!!! تو ...... 

ماه اک که به خواب می رود روی تخت می گذارمش و خودم!!!... شاید یک حمام گرم متحولم کند

غ‌زل‌واره:

+ دوستی می گفت یکی از عوارض کمبود ویتامین ب همین کاهش سطح خلق است.

+ هم از این بی حوصلگی ها خسته ام. هم دلم نمی آید و توانش نیست که ماه اک را از شیر بگیرم. بهم میگن خیلی لاغر شدم.

+ دست و دلم به نوشتن هم نمی رود