آخر تعطیلات

با صدای تیز کشیده شدن ترمز، به سمت عقب برگشتم و صدای محکم تق برخورد دو ماشین و پرت شدن به جلو. مادر ماه اک که به گریه افتاده بود را با دراز کردن دستهایم در آغوشم گذاشت. ماه اک به بغل پیاده شدم و با دیدن وضع ماشین، تا به خودم بیایم؛ دیدم بچه به بغل دارم وسط خیابان جیغ می زنم و با مشت گره شده، دستم را سمت پسر جوانی که داخل ماشین است، پرتاب می کنم. دو بار دستم به شانه اش رسید. نمی دانم چه کسی از آنجا دورم کرد. فقط خاطرم هست که همسر گفت چیزی نشده. شما بروو بچه را ببر. با شنیدن جمله "من سرعتی نداشتم" دوباره فریاد زنان گفتم "ک...ت".

با همه اینکه معتقدم این اتفاق صدقه راهمان شد؛ اما تمام خوشی های این چند روز عید از دماغمان در آمد. حال همه گرفته شد. میزبان آن روز و خانواده ام عذاب وجدان بدی دارند.  همسرک گفت ١٣ بدر تنها در خانه بمانیم اما محمد بالاخره با ماچ و بغل و شوخی همسر را راضی کرد. با اینکه فکر می کردم با آن جیغ و فریادها تخلیه شده ام و حالم خوب است اما ١٤ فروردین با وجود گذشت دو سه روز از واقعه از شوک این اتفاق و ناراحتی همسر، سردردی گرفتم که چند بار بالا آوردم و بلیط برگشت مان را جابجا کردیم. بالاخره دیروز صبح بدون ماشین برگشتیم خانه. با دور شدن از آن جو حالمان کمی بهتر شد. 

و وقتی نزدیک مهر و ماه آن تصادف خیلی بد را دیدم؛ ایمان آوردم که این اتفاق فدای سر ماه اک بوده. 

روز نوشت:

+ از خوشی های تعطیلات هم می نویسم. امروز با تاخیر واکسن ماه اک را زدیم. شکر خدا تا حالا که تب نکرده. این دو روز هم بگذرد؛ بر می گردیم به روال عادی زندگی ان شالله. برنامه های زیادی در ذهن دارم. باید همه شان را روی کاغذ بیاورم و سریع اقدام کنم برای انجام و رسیدن به اهداف.