هشت بهشت زندگی

بهشت را که ندیدیم اما هشت بهشتِ خلاصه شده در یک عمارت، چشمانمان را به غایت نوازش داد

هشت بهشت زندگی

بهشت را که ندیدیم اما هشت بهشتِ خلاصه شده در یک عمارت، چشمانمان را به غایت نوازش داد

امشب یک سر شوق و شورم ....

یک جور شگفت انگیزی حس خوب درونم قلیان می کنه که با وجود همه کارهایی که دارم دلم میخواد بنویسم. همسر حالش بهتره و من از خوشحالی این بهبودی در پوست خودم نمی گنجم. البته به نظر میرسه یک سرماخوردگی ساده بوده فقط و تنها رعایت اساسی ما جدا خوابیدن همسر بود. حس عجیبیِ که کنار کسی باشی؛ مرتب ببینی اش اما دلتنگش بشی. مثل الان من که دلم میخواد همسر رو بغل کنم و با تمام توانم بچلونمش. این چند روز که درونیاتم یه جور مسخره ای بهم ریخته بود یه وقتایی خیلی دلم میخواست برم تو بغلش مچاله بشم اما می ترسیدیم :)
احتمالا من با شروع هوای اردیبهشتی یه بهم ریختگی هایی پیدا می کنم و بعد کم کم از اون شوک روانی خارج میشم و به آب و هوا عادت می کنم. الان با تمام وجوود هوای بهار رو نفس می کشم و غرق لذت می شم. چقدر دلم میخواست میرفتم توی یک طبیعت بکرِ پر از سبزه و چمن و حسابی روی سبزه ها غلت میزدم و می دویدم و از خوشی جیغ می کشیدم.  
به خودم قول دادم توی سال جدید یک سری عادت جدید ایجاد کنم و سبک زندگیم رو اصلاح کنم. در یک زمینه هایی موفق بودم و در یک زمینه هایی همچنان مقاومت درونی دارم و باید تلاش بیشتری بکنم. یکی از بزرگترین خواسته هام اینه که بتونم خوابم رو تنظیم کنم. به موقع بخوابم و صبح ساعت 6 بیدار بشم. اگر این تغییر ایجاد بشه تغییرات زیادی رو می تونم در جهت توسعه فردی رقم بزنم چون ماهک صبح دیر بیدار میشه و توی اون ساعت ها می تونم برای مدیتیشن، نوشتن، خوندن، تحقیق کردن و جمع بندی افکار و برنامه هام زمان بزارم

از اونجایی که قبل از شروع سال جدید تصمیم قاطع گرفته بودم که تغییرات رو شروع کنم؛ بهانه مهمان بودن رو زدم کنار و مصمم شدم توی همون روزهایی که مهمان هستم؛ برای ایجاد عادت جدید اقدام کنم؛ اونم عادتی که در عین سادگی به شدت در مقابلش مقاومت می کردم با اینکه دستهام خیلی خراب شده تو این چند سال و تازه قبل از عید با کسی که آزی گرفت متوجه شدم چقدر سن پوست دستهام رو با بی رعایتی بردم بالا و شروع کردم به ایجاد عادت دستکش دست کردن موقع شستن ظرف بود. عادت بعدی شستن و جمع و جور کردن ظرفهای غذا و آشپزی بلافاصله بعد از غذا خوردن و عادت بعدی حفظ نظم بود. اینکه به محض دیدن نامرتبی چه در وسائل خودمون چه در فضای خونه میزبان اون نامرتبی رو رفع کنم. سعی کنم کارها رو به موقع انجام بدم و اینکه عادت مطالعه کردن سر جای خودش بمونه.

کتاب "عادت های اتمی" 

خوب یادمه که سیزده به در سال 97 بود که وسط باغ مهری اینا ایستاده بودم و با مهری حرف میزدم. یک سری مسئله پیش اومده بود که بقیه در مورد اشخاصِ دیگه ای از فامیل حرف میزدن. به مهری گفتم من خوشحالم که دورم چون باعث میشه کمتر از اینجور مسائل مطلع بشم و در نتیجه دورم از غیبت. مهری گفتم: "به نظرم مهم اینه که تو جَوِش باشی اما خودت رو کنترل کنی و غیبت نکنی". ولی من همچنان خوشحال بودم که از اون فضا دورم. تا اینکه کتاب "عادت های اتمی" خوندم؛  کتابی که اوایل اسفند مطالعه کردم و حرف هایی درش بود که توی چند کتاب دیگه ای که در زمینه "تغییر عادت" خونده بودم؛ نبود. مثل این که اغلب انسان های موفق که عادت های خوبی دارند؛ محیط رو طوری فراهم می کنند که نیازی نباشه در مقابل شکل گرفتن یک سری عادت نادرست مقاومت کنند. بلکه محیط رو به شکلی فراهم می کنند که کلا امکان شکل گرفتن عادتها نادرست به حداقل برسه یا اصلا امکان شکل گرفتن ش وجود نداشته باشه. مثالش هم کسایی بود که در جنگ شرکت کرده بودند و معتاد شده بودند اما 90% شون (اگر درست یادم باشه) بعد از برگشت به خونه خیلی راحت از اعتیاد رها شده بودند و دیگه به طرفش هم نرفته بودند چون اون جوی که درش اعتیاد داشتند رو ترک کرده بودند و پا به محیط تازه ای گذاشته بودند. یک نکته مهم دیگه هم گفته بود که من اینجا نمی نویسم و توصیه می کنم خودتون کتاب رو بخونید که تاثیر بیشتری داشته باش. همین تلاش ها بود که باعث شد تو روزایی که مهمان بودم فکر نکنم که داره وقتم تلف میشه و الان از خودِ 1400 ایم راضی ام با وجود این که دو سه روز گذشته حال و حوصله هیچ کاری نداشتم و همین باعث شده ماهک کل خونه رو به فنا بده  :)

چقدر من خوشبختم که خونم به خاطر شیطنت ها و بازی های دخترکم بهم می ریزه و من نیرو و توانش رو دارم که باز هم همه چیز رو مرتب کنم


غ‌زل‌واره:


+ تازگیها متوجه شدم اگر انجام کاری روی ذهنم سنگینی کنه و من در برابر انجامش مقاومت کنم باعث میشه کارایی ام به شدت در کارهای دیگه پایین بیاد. اینطوری شد که با وجود اینکه همسر میگفت تا جایی که من یادمه کل آشپزخونه رو خونه تکونی کردی؛ چون از موقع برگشت شک داشتم کابینت قابلمه ها رو تمیز کردم؛ بعد از چند روز مقاومت بریزم بیرون و الان روبروم پر از قابلمه و ظرفِ که باید برم جمع شون کنم


+ خدایا چقدر خوشحالم که سالم ام و میتونم کار کنم، کتاب بخونم یا حتی تنبلی کنم.


+ خدایا مخلصتم که همسر حالش داره روبراه میشه. چقدر ترسیده بودم.


+ دارم کم کم میخونمتون


+ دست بلاگ اسکای درد نکنه که بی دخالت ما گند میزنه به فونت ها و تنظیمات و بخوای هم تغییر بدی له اون حالت اول بر نمیگرده مگر با تغییر کدها که اونم کلی زمان میبره

١٤٠٠

اگر اسمش خوشبختی نباشد؟! چه چیز دیگری می تواند باشد که دو هفته مهمان باشی و بر خلاف همیشه بعد از ده روز، همچنان هم ظرفیت ماندن داشته باشی اما بار سفر ببندی که برگردی و از بودن کنار میزبانت سرشار و از شوق رهسپار شدن به جاده، چشم دوختن به طبیعت و نفس کشیدنِ دوباره  هوای خانه لبریز باشی

اگر اسمش خوشبختی نباشد؟! پس چه چیز دیگری می تواند باشد که بهارت را اینچنین شیرین آغاز کنی و بارها و بارها با خودت زمزمه کنی "سالی که نکوست از بهارش پیداست"

چقدر این دو هفته را زندگی کردم. چقدر زندگی کردیم و چقدر لذت بردیم. باورم نمی شود که به این سرعت گذشت. ماه کوچکم تازه این بار معنی با دیگران بودن را فهمیده و این بار واقعا دلش میخواهد برای همیشه ترکستان بماند.


سال نو مبارک 

سال نو مبارک

سال نو مبارک


+ خیلی خسته ام. مثل این که کوه کندم :))

بانو جان

له و خسته با یک فنجون چایی و یک تکه شکلات تلخ نشستم سر میز که نفسی تازه کنم. واقعا که کوفته تبریزی و کلا  انواع کوفته خیلی زحمت داره. از صبح لپ تاپ رو روشن کردم که بنویسم اما رسیدگی به ماهک و آشپزی و خورده کاریها فرصتی برام نذاشت. با این حال دوست دارم فاصله نوشتن هام رو کم کنم حتی اگر حرف خاصی هم برای نوشتن نداشته باشم.

 چقدر دلم میخواد خونه تکونی رو شروع کنم اما هنوز نتونستم. از طرفی با خودم قرار گذاشتم خودم رو اذیت نکنم اما نهایت تلاشم رو بکنم هر چقدر که تونستم خونه تکونی رو قبل از عید انجام بدم. دلم میخواد دراز بکشم اما تصمیم گرفتم دیسیپلین داشته باشم و در همین راستا باید ظرفایی که حین آشپزی جمع شده رو بشورم و موهام رو سشوار بکشم (این قانون جدیده چون بعد از به دنیا اومدن ماهک به ندرت سشوار میزدم) و خونه رو کمی مرتب کنم تا قبل از رسیدن همسر

من یک زن معمولی ام با یک زندگی معمولی که با همه وجود عاشقشم و بیشتر از هر زمانی احساس خوشبختی می کنم چون هم از زمان شروع زندگی جدید  چند ماه اخیر با ثبات ترین روزهای زندگیمون رو سپری می کنیم و هم من بیشتر از هر زمان دیگری با خودم دوست هستم. خودم رو تحسین میکنم و برای خودم ارزش قائلم. رشد قابل ملاحظه ای از نظر خودم داشتم که نمی تونم توی نوشته هام ندید بگیرمش وخودم رو تحسین نکنم چون این رشد به شدت من رو متحول کرده و تاثیر زیادی توی آرامش این روزای زندگی سه تایی مون داره. 


غ ز ل واره

توصیه اکید دارم سپاس گزاری رو جز عادتهای لاینفک زندگی تون بکنید و تاثیر بی نظیرش رو در جای جای زندگیتون حس کنید.


نظرات در دست تایید است :))

دندون اسب پیش کشی

28 بهمن

--------

امروز ظهرتوی دلم دست و جیغ و هورای بلندی بود به خاطر هدیه هیجان انگیز خواهرک که بیا و ببین. از خوشحالی و هیجان روی ابرا بودم. همسر از راه رسید و من همین که در بسته شد گفتم چی شده اما همسر چنان سرد و خشک برخورد کرد که حسابی حالم گرفته شد. گفت من از اول مخالف بودم و این کار خواهرت مثل اینه که خانوادن از چیزی خوش شون نیاد و من همون رو هدیه بدم. غروبی موقع غذا درست کردن باز اثرات نظر تلخ همسر از بین رفته بود و من دوباره حین غذا درست کردن رو پا بند نبودم. مراتب خوشحالیم رو به سمع و نظر همسر رسوندم و باز همسر چنان سخنرانی غرائی در جهتی کاملا خلاف خوشحالی من وضع کرد که حسابی خورد تو برجکم و زنگ زدم به مامان شاید  کمی حس های بدم رفع بشه که اونم یک طوری حرف زد که خواهرک فهمید برخورد همسر در مقابل فهمیدن قضیه خیلی جالب نبود و فکر کنم دلخور شد. حالا دلخوریم از همسر یک طرف؛ از خودم دلخورم که چرا زنگ زدم به مامان ....

راستی چرا مامان ها هیچ وقت بلند نیستند یک چیزی که یواشکی بهشون میگی رو بلند نگن؟

یعنی فردا منم همینطور میشم؟


حالا قضیه چی بود؟

خیلی وقت بود دوست داشتم یک ورکشاپ توسعه فردی رو شرکت کنم و خواهرک امروز یک فیش پرداخت به حساب برگزار کننده ورکشاپ برام فرستاد و گفت: "اینم هدیه پیشاپیش من واسه عیدی و تولدت خواهرجون" و من هم هیجان زده شده بودم هم شرمنده. یعنی اصلا دلم نمیخواست خواهرک چنین مبلغی واسه هدیه برای من هزینه کنه و در عین حال خیلی خوشحال بودم.

ظهر همسر گفت من گفته بودم مخالف شرکت توی این ورکشاپ هستم و من یادش آوردم که مخالف نبوده قرار بوده در موردش صحبت کنیم.

عصری از شدت هیجان برگشتم گفتم من خیلی خوشحالم. همسر گفت بابت چی؟؟ گفتم بابت هدیه خواهرک

اونوقت شروع کرد: " خودت میبینی خواهرت با چه سختی پول در میاره. نباید میذاشتی بفهمه چنین چیزی رو میخوای و چنین هزینه ای بکنه. از طرفی تو کدوم آدم موفقی رو دیدی که ورکشاپ موفقیت بره؟ اصلا آدمای موفق وقت این کارها رو ندارن. داوود داره اپروو شرکتش رو تو اروپا میگیره مگه ورکشاپ رفته؟ نه ولی موفقِ. خانم شکری مگه ورکشاپ موفقیت رفته ولی بهترین نقشه کشِ ... (سه نقطه یعنی رشته تخصصی اون خانم) هستش. تو کل ایران متخصص هایی مثل اون به تعداد انگشت های دست نمیرسه. تا ساعت 11 شب کار می کرد بهش گفتم تا این موقع؟ گفت دکتر کجای کاری ما ساعت 1 شب رفتیم بازدید ....  (بازدید اون وسیله ای که نقشه های تخصصی اش رو میکشه و وقت دیگه ای امکان بازدید نبوده). من که تمام مدت رفته بودم تو خودم و آشپزی می کردم و تمام احساسم این بود که دارم با همکارهای خانمش مقایسه میشم برگشتم گفتم: "تو میگی 9 شب نباید بیرون بود اونوقت تو اجازه میدی خانمت ساعت 1 شب بره بازدید؟" گفت:"من اگر ببینم در راستای تلاش و موفقیتت هست و جایی که میری و آدمایی که باهاشون کار می کنی امن هستند چرا اجازه ندم؟" این تنها حرفی بود که در طول نیم ساعت سخنرانی غرا همسر به زبون آوردم. تمام خوشحالیم سرکوب شده بود و اونقدر حس بد درونم کاشت که کم کم داشتم فکر می کردم برم به برگزار کننده بگم من پشیمون شدم ار شرکت تو ورکشاپ و پول رو پس بگیرم.

زنگ زدم به مامان و همون موقع فهمیدم که خواهرک فهمید و دلخور هم شد. خواهرک چند سالیه به طرز بدی حساس شده و زود به دل میگیره. البته زود هم می بخشه ولی خوب. ... سر شام به همسر گفتم: "تمام تلاشت رو کردی که خوشحالیم رو نابود کنی" گفت:"من قصد بدی نداشتم. همه حرفهام منطقی بود" گفتم: "من به هیچ کدوم حرفهات اعتراضی ندارم. بله همشون منطقی بود اما وقت گفتنش الان نبود. مثل اینه که خانوادت برات چیزی هدیه بدن و من برم بیام بگم آخه این چیه که اینقدر براش پول دادن؟" گفت:"خواهرت فکر کرده تو با این ورکشاپ زیر و رو میشی" گفتم:" اتفاقا وقتی گفتم حامی گفته به جای ورکشاپ کتاب بخون خواهرک هم گفت من با حامی موافقم اما می دونی چرا این کار رو کرده؟ چون دوستم داره و فقط می خواسته من رو خوشحال کنه همین" همسر حرفام رو پذیرفت و تهش گفت:"ما که نمیدونیم دقیقا مطالب اون ورکشاپ چیه ولی امیدوارم برای تو بهترین نتیجه رو داشته باشه" همین موقع ها بود که خواهرک زنگ زد و با خوشحالی سلام کرد. یعنی از تماس من تا تماس خودش احساساتش رو تعدیل کرده بود و گفت: "ببخشید اگر گاهی یه برخوردایی دارم." گفتم:"راحت باش" براش گفتم که چی شد و خودشم گفت: "من هم مثل حامی خیلی به این چیزا اعتقادی ندارم اما شاید تویی که دیدت فرق می کنه این ورکشاپ برات نتیجه عالی داشته باشه"


 

29  بهمن

---------

و ته ماجرا حس فوق العاده ای برام داشت. چرا؟

توی تاریکی نشستم روی تخت و یک آفرین بلند توی دلم به خودم گفتم. به تغییراتی که نشونه هاش رو بیشتر و بیشتر می بینم. به آرامشی که حین حرف های همسر داشتم. به اینکه مثل قبل تر ها عصبانی نشدم. حرفی نزدم و سکوتم باعث شد بحثی پیش نیاد که بالا بگیره و فضای خونه متشنج بشه. یادتونه قبلا چقدر با همسر حرفم میشد؟  پارسال و سال قبلش وضع روانم پریشون بود که هیچ. در مدیریت احساسات هم مهارتم اونقدر کم بود که خیلی زود عصبی می شدم و واکنش های تند من باعث متشنج شدن فضا میشد و حالا چقدر خودم رو دوست دارم که دارم تغییر می کنم. رابطه ام با خودم بهتر شده. نمیدونم دیگران نظرشون چی باشه اما دارم یاد میگیرم از خودم تعریف کنم. نه پُز دادن. نه فخر فروشی. فقط یاد گرفتم از خودم برای خودم تعریف کنم. مثل دیروز که مدیریت حفظ آرامشم رو تحسین میکردم و امروز که آشپزیم رو. اونوقت در راستای این تعریف همسر میگه :"تا جایی که یادم هست مامان من خوب کتلت نمی پزه" و شنیدن این حرف از همسری که یک مامان داره با دست پخت خیلی خوب به من خیلی چسبید. جای همتون سبز


غ زل وار:


+ ورکشاپ، ورکشاپ موفقیت نیست. این برداشت همسر هستش. ورکشاپ در زمینه توسعه فردی هستش


+ یک پست از تکه تکه های افکار و احساسم نوشتم اما فرصت نمیشه تکمیلش کنم

آهسته آهسته مهر تو بر دل نشسته ... مهر جانِ دلم

زود بیدار شدم.  البته با داشتن یک همسر سحر خیز من خیلی مقاومت داشتم که تا الان سحر خیز نشدم :)) همسر از اون آدمهایی هست که باید زود بخوابه و طبعا  زود بیدار میشه و من دیر میخوابم و نتیجه دیر بیدار شدن هست. البته که خیلی وقتا همسر من رو به زور از خواب میکشه بالا که اشو صبحانه بده. امروز اما از اون روزهایی هست که به میل خودم زود بیدار شدم و همسر هم با وجود بیدار بودنش اصلا صدام نزد. این خیلی حس خوبیه. وقتی به زور بیدارم میکنه حس کلفت بودن بهم دست میده :) .کمی خورده ریزه های روی زمین رو جمع و جور می کنم. چندتایی استکان و لیوان کثیف هست که می شورم. صدای قل قل کتری فضای آشپزخونه رو پر کرده. وقتی آبجوش رو می ریزم توی قوری، عطر چایی می پیچه تو فضا. نفس عمیقی می کشم و تا جایی که بتونم عطر چایی رو می فرستمم توی ریه هام. عطر چایی اول صبح نشونه یک عالم خوشبختیِ که نباید ندید گرفته بشه. نشونه اینه که یک زندگی توی خونه جریان داره و با همه معمولی بودنش پر از عشق و سلامتیِ.

 

ادامه مطلب ...