هنوز 48 ساعت نشده بود که احساس میکردم دوباره حس زندگی برگشته که باز از ساعت ده اضطرابها برگشته. دلم خیلی گرفته و خسته ام از این نوسانات خلقی ولی باید یک مدت دیگ تحمل کنم تا بگذره. امروز چهارمین روزی هستش که داروی قبلی 1/4 شده و روز دوشنبه برای همیشه از زندگیم حذف میه. قطعا اثرات همین تغییر دوز هست که داره اذیت میکنه. وقتی از ترکستان برگشتم پوست صورت و دستهام خیلی تیره شده بود. به نظرم فقط چون خوب نبودم. حالا رنگ صورتم برگشته اما دستهام همچنان سیاه و داغونه.
امروز همه خونه باباجون هستن و من با اینکه خیلی تو شلوغی راحت نیستم مثل قبلترها ولی ترجیحم این بود به جای اینکه تنها تو خونه بشینم، الان توی اون جمع باشم. اگرچه هیچ علاقه ای به دیدن زنِ دایی با اون رفتار سخیفش تو شب یلدا ندارم ولی تحملش قطعا به دیدن اون همه آدم دیگه ای که دوستشون دارم می ارزید.
این روزا غروب که میشه انگار غم عالم روی قلبم نشسته و از اینکه تو خونه خودمون باشم، دلم میگیره. عصر که میشه دلم تو کارگاه با صفای خواهرکِ که این روزا به خاطر شبوها و زنبقها و شکوفه های سیب خودِ خودِ بهشته.
خیلی دلم میخواد سریع از این برهه زندگی رد بشم و برسم به روزایی که دیگه مثل بقیه آدما عادی زندگی کنم. شاید حتی کمی کثیف :)
+ پنجره رو باز کردم، مگس اومده تو خونه :)) ماهک با همین یه اتفاق اینقدر جیغ زد و خوشحالی کرد که من درگیرم که بیرونش کنم. کاش یک روزی بتونم همینقدر برای چیزای کوچک و کم اهمیت خوشحالی کنم و باهاشون خوش بگذرونم. اینقدر خندیده که میگه چقدر خوب شد پنجره رو باز کردی
توصیه اکید دارم کسایی که وسواس دارن، یا حتی یه ذره‌ای ته مایه داشتنش رو دارند، ادامه مطلب رو نخونند
ادامه مطلب ...
قرص سفید و آبی رو باهم میخورم و لحظه شماری میکنم که تاثیر بزارن و آروم بگیرم ....
تلاش این روزهایت را ستایش میکنم
مسیر سخت و طاقت فرساست اما
دستانت را رها نخواهم کرد
ادامه بده جانا
ادامه مطلب ...