درد بی درمان؟!

این پست خیلی غمگینه چون حالم خوب نیست. پیشنهاد نمی کنم بخونیدش. خصوصا اگر حال روحیتون مساعد نیست لطفا نخونید

 

ماه اک داره شیر میخوره. به خاطر گازهای بدی که دو شب قبلگرفته، درد می کشم مثل همون روزای اول تولدش که درد میکشیدم و شیر می دادم. صدای نفسای ماه اک فضای خونه رو پر کرده. یهو بغضم می ترکه و صورتم خیس میشه. صدا می زنم ماه اک؟! یک اممم  با دهن بسته میگه؛ سینه امو ول می کنه و چشم میدوزه تو چشمام. با همون صدای بغضی بهش می گم: " مامان رو دعا می کنی؟!" یک اممم دیگه در جواب حرفام می گه و لبخند می زنه و شروع می کنه به خوردن. گریه می کنم و دست می کشم رو موهاش و همینطور که دارم سعی می کنم چند تار موشو پشت گوشش بندازم با گریه می گم: " من خسته شدم. من باید خوب بشم تا بتونم تو رو درست و راحت بزرگ کنم. من بایدخوب شم تا با توآروم باشم وقتی کاری می کنی که دقیقا حساسیت شدید من رو بر می انگیزه. من باید خوب شم تا تو با آرامش بزرگ بشی و زندگی کنی"

ماه اک توی آغوشم میشینه و به گریه کردنم می خنده. نمیدونم به نظرش اونقدر بغرنج نیست که من براش گریه کنم؟! یا قیافه ام خنده دار شده؟! یا مطمئنه که خیلی زود خوب میشم؟!

یک وقتایی مثل دیشب، مثل امروز به شدت شرمنده میشم. از ماه اک، از خودم، از خدا و گاهی از همسر حتی. 

تلویزیون رو که روشن می کنم؛ اون صحنه از شهرزاده که شیرین نشسته سر قبر پدرش و گریه می کنه. با شیرین گریه می کنم. نه برای شیرین برای خودم. درحقیقت فیلم نمی بینم دنبال یک همراهم برای باریدن. منم نشستم سر قبر غ ز ل آروم و شاد سالهای ٧٦،٧٧ که بعد از دوستی های اشتباه، ورشکستگی بابا، تصمیم های غلط و بحرانهای روحی شدید، واکنش جسم و روانش به این سختیها شد میگرن و وسواس.

سه روز پیش بود که یکی از دوستان یک عکس از سفر قلعه رودخان برام فرستاد و گفت یادته؟! دلم غرق خوشی شد از یادآوری اون سفر. نصف روزی با خاطره اش خوش بودم. وقتی یک بار دیگه عکس رو نگاه کردم و پرت شدم به خانه معلم و اون تور دو روزه و شبی که اونجا خوابیدیم! به اون دستشویی بین راه که باید پله های زیادی رو از اون پارک کوهستانی بالا می رفتیم برای رسیدن بهش!.... تازه می فهمم چرا یکی از بهترین سفرهای زندگیم بود؟! چون وسواس نداشتم. چون بدم نمیومد رو صندلی اتوبوس بشینم. چون ناراحت نبودم که دستم رو به کمربند اتوبوس بزنم. چون اذیت نمیشدم دستم رو به پلاستیک خوراکی هایی که بهمون داده میشد بزنم. چون فکر نمی کردم که محبورم دستهامو مرتب یا بشورم یا با پد الکلی پاک کنم. چون ناراحت نبودم که با کسی دست بدم، مبادا که دستاش تمیز نباشه. چون تو سفر هرچی دلم میخواست میخوردم و استرس دستشویی رفتن توی توالت های عمومی رو نداشتم. چون نگران نبودم که باز برم دستشویی و یک بلایی سرم بیاد و پشیمون بشم از توالت رفتن. چون آزاد بودم و ذهنم اینقدر اما و اگر و باید نداشت

براش نوشتم مرسی که من رو یاد روزای خوب انداختی. بعد از اون دچار وسواس شدم. گفت حتما درمان کن. دوتا دختر عمه دارم که خیلی پولدارن اما به خاطر وسواسشون از همه لذتهای دنیا خودشونو محروم کردن.

نوشتم من همه خیلی لذتها رو دیگه تجربه نمی کنم. و همسر بعد از حساسیت ام به یک سری داروهای روانپزشکی ؛ دیگه شدید مخالف دارو خوردنمه

این روزا که ماه اک بزرگتر شده؛ این روزا که گاهی دست میزاره رو نقطه ضعف های وسواسی ام، حال روانم بد و بدتر شده. نه از این که چرا کفشها رو از جا کفشی ریخته بیرون و خونه رو به گند کشیده؛ نه از اینکه  لحظه آخر که آماده شدیم بریم بیرون و دارم مسواک میزنم پاشو میزاره تو دستشویی، نه از اینکه لباسهای تمیز روی بند و کشو رو بریزه بیرون، نه از..... از اینکه چرا خوب نمیشم؟! چرا یا تموم نمیشه یا من تموم نمیشم. 

اینقدر حال روحی ام بده که بین صداهای شیطنت ماه اک، تو افکارم یک لحظه می بینم از بس مامان بدی بودم ماه اک  هزار بار دور از جونش، بی جون افتاده و من رفتم بغلش کردم و زجه میزنم و آرزوی مرگ و هی می گم بچه ام یخ کرده سردشه. اینقدر تصویر زنده است که اشکام قِل میخورن و میان پایین.

خدایا تو رو به اسم اعظمت قسم بعد از ٧ سال صدای زجه های دلمو بشنو و نجاتم بده از این دردی که ذره ذره داره وجودمو میخوره و از ترس انتقالش به ماه اک هر روز حالم بدتر میشه.

+ خواهش می کنم اگر قصدتون سرزنش کردن ِ یا گفتن سخت نگیر و امثال اون چیزی ننویسید حالم خیلی بده و خودم میدونم نباید سخت بگیرم اما از توانم خارجه

نگید برو دکتر که فعلا نتونستم همسر رو راضی کنم وگرنه خیلی زودترها رفته بودم

 سرم میسوزه. قدرت حرکت ندارم از ناراحتی. التماس می کنم دعام کنید. خیلی خسته ام خیییلییی