من در ترکستان ٢

بامداد چهارشنبه

+ دوباره بی خواب شدم. اذیت می شوم. این چهارمین بار در سه هفته اخیر است.صبح ها هم ماه خوشگلم که خوابش را سیر رفته میاید دور من می چرخد، از روی سرم رد میشود. دستش را برای بیدار کردنم به من میزند. صدا می کند تا بیدار شوم و شیرش بدهم. در نتیجه نمیشود اضافه تر خوابید که جبران شود.

+ پاتق ام شده تاب فلزی حیاط . همین که فرصتی پیدا کنم روی تاب می نشینم و به هیچ چیز فکر نمی کنم جز اکنون و اینجا. با حرکت عقب جلوی تاب، باد می پیچد در تنم و خنکای هوای ترکستان مور مور می کند تنم را.  به طرز شگفت انگیزی در عرض سه روز هوای آنقدر خنک شده که شبها کمی سردت می شود. عاشق باد خنکی هستم که اینجا دایمی است. البته که زمستانها این باد تبدیل به سوز سرما می شود و آن موقع اصلا دوستً داشتنی نیست.

+ از روزی که رسیدم اینجا به طرز فجیعی دایم خیس عرق بودم. هر روز حمام بودم. از شدت گرگرفتگی درونم میسوختم. پرده های اینجا طبق قانون مادر همسر همیشه کشیده شده و اصلا پنجره ها باز نمی شود.  با وجود باد کولر وقتی داخل حیاط یا پارکینگ بودم خنک تر بودم تا داخل خانه. از کلاس برگشته بودم. همین که وارد سالن شدم دیدم مادر همسر بعد از هیچوقت پرده را باز کرده و پنجره هم باز است. الان چها روزی هست که پنجره باز است با وجود بادهایی که می وزید و این برای منِ عاشق نور یعنی یک اتفاق هیجان انگیز.

+ اگر هیچکدام از مغازه ها را نگاه نکنم برایم مهم نیست اما هیچوقت نمی توانم از خیر دیدن مغازه پیرگاردین بگذرم. حتی اگر خرید نداشته باشم یا چیزی نداشته باشد. با اینکه می دانم همه پولمان را سهام خریده ایم و در حسابمان تقریبا مگس نمی پرد؛ با اینکه همسر گفته بود که اگر گفتند برویم کایا فقط صد تومان می توانی خرید کنی :)) هم شوخی و خنده دار بود هم واقعیت این بود که فعلا موقعیت خرید آنچنانی نیست باز هم نتوانستم از خیر دیدنش بگذرم .  

مادر و خواهر همسر اصرار دارند بپوشم اش. در جوابشان گفتم این قیمت برای الان زیاد است. مادر همسر کوتاه نیامد. نگاهی به همسر انداختم. گفت حالا خواستی بپوش.  پوشیدم. وای خدای من این دقیقا همان چیزی است که مدتهاست چشمم به دنبالش می گردد. خاص و متفاوت. اما نمی دانستم کجا می توانم پیدا کنم. مثل یک کودک که از خوشحالی نمی تواند لبخندش را جمع کند سعی می کردم کسی متوجه نیش بازم نشود آنقدر که مدل این مانتو مطابق خواست من بود.  :)) خانم فروشنده گفت برای شما که مشتری خودمان هستید تا چهل درصد تخفیف دارد. با این حال پولی که در حسابمان بود با صدتومانی که داخل کیف من بود نصف پول مانتو با چهل درصد تخفیفش بود. :)))) تصمیم گرفتیم بیعانه کنیم اما خانم فروشنده گفت به خاطر تخفیف امکان بیعانه نیست. 

حالا ما ایستادیم جلوی پیش خوان و درست مثل وقتایی که با دوستهایم می رفتیم بیرون و پول کم داشتیم، چهارتایی موجودی جیب هایمان را چک می کنیم تا یک مانتو بخریم. :)) حالا خوب بود که مشتری خودشان بودیم وگرنه احتمالا  محترمانه بیونمان می کرد :))). به فروشنده گفتم ما قصد خرید نداشتیم  اما نشد. فروشنده گفت برای من هم زیاد چنین اتفاقی افتاده. جایتان سبز آنقدر برای این صحنه کمیک دسته جمعی با فروشنده های مغازه خندیدیم تا بالاخره جمع پولهای جیبمان به اندازه قیمت مانتو شد. :)) تازه فروشنده تا دم در بدرقه مان کرد و مانتو را آنجا به ما تحویل داد. :))

ظهر  چهارشنبه

ساعت ١٢ ظهر است و ماه اک شیر پریده توی گلویش و سرفه می کند. فکر کنم نزدیک های پنج بود که خوابم برد. عجب نعمت بی بدیلی است خوابیدن. آن هم خواب شب.

جمعه ظهر

چهارشنبه شب بعد از یک روز خوشحالی برای خرید مانتو به شدت افکارم بهم ریخته بود از اینکه ملت نون شب ندارند إنوقت من رفتم فلان قدر مانتو خریدم. همسر گفت چرا ناراحتی؟ ما برای این پول زحمت کشیدیم. اما باز فکر آشفته بود و نتیجه اش شد سردرد بدی که حسابی اذیتم کرد. 

+ دو روز است سردرد بدی دارم. بهتر بشوم بقیه حرفهایم را می نویسم

+ اینجا یکی از بهشت های احساس من است با وجود دلتنگی برای خانه عشق و خانواده ام.

+ بالاخره بعد از چند روز تکمیل شد این پست

+ دلهاتون لبریز خس خوشبختی و آرامش