از فرودگاه

چشم دوختم به فضای باز روبرو ؛ اتوبوسی که به سمت چپ متمایل شده تا مسافرها راحتتر سوار شوند و هواپیمایی که آن دورترها در حال حرکت است و صدای زوزه باد و زمزمه آدمها گوشم را پر کرده. نپرسیدم که پرواز تاخیر دارد یا نه. فقط وقتی مسیول خروج گفت باید منتظر بمانید؛ آمدم نشستم و وصل شدم به اینترنت فرودگاه. به روزهایی که گذشت فکر می کنم. به اینکه چشم بر هم زدیم نوروز 96 هم تمام شد و دو روز هم از سیزده بدر گذشت. نزدیک بیست روز است که خانه نیستم. اما فقط هشت روزش را کنار خانواده عزیزتر از جانم بودم. خدا را شکر که یک بار دیگر چشمم به جمالشان روشن شد. پدرک در راه فرودگاه با خنده ای محزون گفت: ”خانم دکتر نیامده داری میری! کی اومدی که حالا داری میری؟” و خودم با همه دلتنگی که نرفته حس اش میکنم می خندم و می گویم باز هم می آییم ؛ شما می آیید و لبریز حس سپاس گزاری ام نسبت به خدا و تک تک آنها که تمام این مدت مراقبم بودند و مراعات احوالم را کردند.

برای پرواز صدایمان کردند باید بروم